Marc of Marcos?

Hola Holanda!

Me llame Marc Jordens. Soy de Holanda. Twee zinnetjes die ik in elk geval al in m'n hoofd heb zitten. Mijn naam is Marc Jordens. Ik kom uit Holland. Ik ken nog wel wat meer woorden/zinnen maar ik kan in elk geval niet wachten om met de taalcursus te beginnen zodat ik me duidelijker kan maken aan de Mexicaan. Later zal ik hier meer over kunnen vertellen.

Afgelopen zaterdag was het dan zover. Na een aantal weken voorbereiding stapte ik dan in de Boeing 747-400 combi die mij en 650 andere mensen naar Mexico stad zou gaan brengen. Ik had alle papieren uitgeprint, veel bagage ingepakt en natuurlijk de nodige cadeaus voor mijn lieve Maria. Stroopwafels, drop, armbandjes, nagellak die ze van mijn moeder kreeg en verschillende soorten douchegels en zalfjes. Iets waar ze gek op is.
De vlucht verliep goed. We hadden iets vertraging doordat het te warm was aan boord van het toestel. Maar ondanks dat waren we 10 minuten eerder geland dan gepland op het vliegveld van een metropool die zijn weerga niet kent. De douane was dit keer lekker snel en mijn bagage hoefde ook niet gecontroleerd te worden! Ik werd opgewacht door papa Willy, moeder Sagrario en schatje Maria. Er waren drie deuren waar ik door heen kon komen dus elk stond bij een deur. Vanaf een afstand stond Willy al verwoed te zwaaien en met een brede grijns op zijn gezicht kon ik hem gedag zeggen. Daarna kwam de moeder aan de beurt en daarna... Daar was ze dan weer. Lachend kwam ze eraan huppelen en het gevoel was onbeschrijfbaar toen ik haar weer in mijn armen kon sluiten. Ik kon haar weer voelen, weer ruiken en haar vast houden. Een heel speciaal moment. Een geweldig ontvangst dus. Het was helemaal perfect.

Al vrij snel daarna gingen we naar de parkeergarage om de drukke straten van deze stad te betreden. Voordat ik het wist waren we weer in 'Casa Avila'. Er was niet veel tot weinig verandert in huis en het was goed om iedereen weer te zien. En met iedereen bedoel ik dan ook tante Elizabeth en haar 'adoptie dochter'. Ze waren vanuit de staat Michoacan overgekomen voor een bezoek. Ook kon ik weer handen schudden met de zus van Maria, Nancy, en haar zoontje Nico en dochtertje Maria. Hierna alle bagage naar de bovenste etage gebracht waar Maria en ik zullen gaan wonen. Maria had pasta klaar gemaakt en dat was heerlijk. Ook had ze al andere boodschappen gedaan zodat we even vooruit kunnen.
Samen met een Victoria biertje was het feest compleet. Nadat ik het eten op had besloten we om te gaan slapen want de volgende dag zouden we naar Xochimilco gaan.

Xochimilco. Je kunt het, het Venetie noemen van Mexico DF. Maar voordat we weg gingen kwam er nog meer bezoek. Tante Chelly, ook uit de staat Michoacan en die in hetzelfde dorp woont als Elizabeth, ging ook met ons mee. En dan was er ook nog een tante uit de stad, Karmen die met haar dochter ook mee zou gaan. Zowel Chelly als Karmen waren blij dat ik er was. En dan natuurlijk ook de oppas. Zij zou ook meegaan op de boot in Xochimilco. Er was een lekkere lunch klaargemaakt met veel plastic bestek en borden. Verder ging er ook een grote koelbox mee die vol zat met bier, frisdrank en natuurlijk Tequila. Bepakt en bezakt stapten we de auto's in. Het was ongeveer een half uur rijden omdat het verkeer mee zat. Het zonnetje scheen en het was rond de 25 graden. Mooie omstandigheden dus.

Ik werd bijna overvallen door de talloze kleurrijke bootjes die Xochimilco te bieden heeft. Het was zondag dus er waren veel mensen op de been om rond te varen. Hele families op een bootje en allemaal een radio bij zich en natuurlijk veel eten en bier. Alle bootjes hadden hun eigen stuurman die een grote stok in de bodem prikte en hiermee ons voortduwden. Maar Mexico DF heeft niet alleen veel verkeer op de straten maar dus ook in het water.

Honderden keren werden we geraakt door andere bootjes en hierdoor kon mijn bierfles niet op de tafel staan. De schokken waren groot genoeg om het om te laten vallen... Maar het maakte niet uit. Het was onze dag en het was gezellig. En zo dacht iedere Mexicaan om ons heen. Want ik heb nergens een wanklank gehoord, ondanks de vele botsingen en ondanks de 'files' op het water. Willy had natuurlijk ook muziek meegenomen en Chelly en Elizabeth zongen vrolijk mee met elk nummer.
Natuurlijk waren er ook bandjes op het water. Ze hebben hun eigen boot en bieden zichzelf natuurlijk aan om een stuk te spelen. Er kwam natuurlijk ook een bandje bij ons langs. En natuurlijk moesten we daar mee op de foto. Ze waren heel netjes gekleed met mooie hoeden op en ook al snapte ik de tekst niet, ik vond dat ze prachtig speelden.

Na een tijdje was er toch wel een heel apart moment. Er was niks aan de hand. We waren nog steeds op het water aan het ronddobberen met vele andere bootjes om ons heen toen ik besloot om Maria eens te omhelzen. Ik was ermee bezig toen ik ineens tientallen Mexicanen van al die andere boten hoorde roepen: beso, beso, beso!!! Ik was vrolijk mee aan het klappen aangezien ik geen idee had waar ze het over hadden. Maar ik kwam er al snel achter dat iedereen naar Maria en mij zat te kijken en toen zei Maria: Marc dit is voor ons. Ze willen dat we gaan kussen!! Zo gezegd, zo gedaan natuurlijk. Maar daarna riepen ze: Otro, otro, otro!! Ze wilden er dus nog eentje zien. Dus wij nog een keer kussen en daarna was er luid gejuich en geklap van vele mensen om ons heen. Prachtig!!

De lunch bestond uit cactus, wat rijst en een kippenpootje. Het was expres niet pittig gemaakt zodat ik het lekker zou vinden. En het was zeker lekker! Nadat we een aantal keren waren gestopt voor een paar mooie bloementuinen waren we weer bij het punt waar we ook begonnen. We stapten van de boot af en we aanschouwden nog een indiaans ritueel met muziek en wat acrobatische kunsten. Ze zaten met z'n vijven op een paal, ongeveer 10 meter hoog, en een van die indianen was muziek aan het maken. Toen de muziek anders werd gingen 4 indianen ineens naar beneden via een touw. Het leek net alsof ze heel mooi naar beneden vlogen. Een mooi ritueel wat natuurlijk op de film staat.

We gingen terug naar huis en Maria en ik besloten om een serie te kijken op Netflix. Orange is the new black is de titel en tot nu toe is het een leuke serie! Een deel was nog niet eens af toen we naar een bedden winkel gingen om een twee-persoons bed te kopen. Deze winkel had net een actie gestart met veel korting dus daar wilden we gebruik van maken. Het matras lag heerlijk en het zal morgen arriveren. Hierdoor hoeven we niet meer op een een-persoons matras te liggen.

Nu is het maandag en voor Maria is de werk week weer begonnen. Voor mij het goede moment om al mijn bagage uit te pakken en om de kledingkast een beetje te herinrichten. Ook ben ik met de stofzuiger tekeer gegaan en ik heb wat ruimte gemaakt voor ons nieuwe bed. Ook heb ik Mia wat engels bij gebracht en wat met haar gespeeld zodat ze haar energie even kwijt kon. Vanochtend heb ik Willy geholpen met het schoonmaken van de carport. Dit zal ik denk ik de komende ochtenden blijven doen. Ook om mijn spaans te verbeteren.

Ik zal snel weer wat gaan schrijven! Groetjes van ons allemaal en hasta lluego!!