Leven hier in Mexico

Hola amigo's!!

23 Augustus, 2014 is de datum nu. Het is een maand dat uitmaakt van het regenseizoen in Mexico, dat in het totaal 5 maanden duurt. Van juni tot en met oktober. Soms zelfs nog tot november... Hoe anders is het weer hier dan in Nederland. In deze periode is het normaal dat het elke dag minstens 2 uur per dag regent met flink veel onweer erbij. In de avond wordt iedere keer weer de hemel mooi opgelicht door de bliksem. De hemel is sowieso nooit zwart hier. De metropool geeft zoveel licht dat de wolken diep in de nacht oranje kleuren. Het geeft aan hoe groot de bevolkingsdichtheid is hier en dat zie je natuurlijk overal in terug. Verkeer, gebouwen en natuurlijk de vele mensen die altijd weer op straat te vinden zijn. Ik ziet hier inmiddels al 3 weken bij mijn lief en haar gastvrije en warme familie en er is al het nodige gebeurd.

Het 2-persoonsbed is gekomen, ik heb de nodige contacten al gelegd, ik heb een klein baantje, het openbaar vervoersysteem ken ik nu goed en ik sta ingeschreven bij de universiteit waar ik Spaans zal gaan leren. Verder doe ik, als Maria werkt, het huishouden en ik breng wat tijd door met de Duitse herders die altijd vol met energie zitten. Ik leer al wat Spaans door dagelijks met de familie te praten en inmiddels heb ik ook al redelijk wat geleerd over de geschiedenis van dit fascinerende land. Samen met Maria bezocht ik Castillo Chapultepec. Een enorm groot kasteel dat op een heuvel gevestigd staat midden in een park dat Bosque de Chapultepec heet. Het is met ruim 650 hectare het grootste park in Latijns-Amerika en het wordt natuurlijk altijd bezocht door vele mensen. Het kasteel staat op een plek die voor de Azteken heilig was. Toen de Spanjaarden Mexico en andere delen van Centraal-Amerika innamen besloten ze om op deze heuvel een kasteel te bouwen. Toen de Spanjaarden weer verslagen werden door een volksopstand werd het kasteel een militaire kazerne. Het kasteel werd aangevallen door de Amerikanen en de noordelijke buren wisten het ook te veroveren tijdens deze gruwelijke en bloedige oorlog. Toen de onafhankelijkheid van Mexico een feit was, werd het kasteel meerdere malen bewoond door presidenten van het land. Nu, tientallen jaren later is het een groot museum.

Bijna alles van het kasteel is te zien. Kamers met mooie hoge muren en overal zie je de Europese stijl in terug. Mooie grote schilderijen en enorme kroonluchters waren overal te zien. Evenals glas in lood en vele oude meubels. En natuurlijk was er nog dat onvergetelijke uitzicht over de stad. Castillo de Chapultepec ligt op 2325 meter hoogte. En Mexico stad ligt op 2250 meter...
Het was warm en we liepen in het totaal vele kilometers. Nadat we het kasteel gezien hadden liepen we naar Reforma Avenue. Een brede lange weg in het midden van de stad. Hier aten we wat fastfood en daarna gingen we via de metro terug naar huis.

Verder ben ik me hier steeds meer gaan settlen en Maria en ik maken het steeds verder van ons. We hebben haar diploma opgehangen en ook de kunstwerken die gemaakt zijn door mijn tante Sonja. Verder willen we ook nog de Hollandse klompen die hier staan vullen met plantjes en ophangen aan de muur.
Als Maria werkt blijf ik hier thuis en ik maak alles schoon. Verder probeer ik mezelf zo goed mogelijk verstaanbaar te maken aan de familie hier en het gaat steeds beter. Natuurlijk nog altijd met veel gebarentaal ;)
Ook doe ik wel eens de boodschappen en inmiddels heb ik een bloemetje gehaald voor de ouders. Aangezien moeder Sagrario ons regelmatig wat eten geeft. Voornamelijk fruit. Lekkere zoete papaya's en mango's. Maar ook grapefruit en Tlacoyes. Dat laatste is een Mexicaans gerecht.

Het openbaar vervoer in Mexico-stad is een verhaal apart. Als het even kan ga ik met de bus naar Maria's werk om haar op te halen. En vervolgens gaan we met de metro terug. Maar het was even wennen voor me voordat ik het onder de knie had gekregen. De bushalte waar Maria altijd opstapt is ongeveer 10 minuten vanaf hier lopen. De halte zelf is geen halte, maar gewoon een plek langs de weg waar je kunt gaan staan om vervolgens de bus staande te houden. Bussen rijden niet volgens een tijdschema. Er rijden er genoeg dus als je er eentje mist hoef je meestal maar een minuut te wachten voor de volgende. Er is ook geen strippenkaart. Je betaalt altijd cash. Meestal kost een ritje rond de 4 pesos. Wat gelijk staat aan ongeveer 20 eurocent...
De chauffeurs zelf zijn niet zoals in Nederland. Je steekt je hand op, de bus stopt, en voordat je in bent ingestapt rijd die alweer. Altijd haast maken dus. Hierdoor ben je over het algemeen, als de rest van het verkeer meezit, wel op tijd bij je bestemming.
Er is meer organisatie bij de metro. Dat moet ook wel aangezien er 4,5 miljoen mensen per dag gebruik maken van de metro hier. De metro kost 5 pesos. Het maakt niet uit waar je heen gaat. Of je heel ver moet of niet; je betaalt altijd 5 pesos. Verder staat alles goed aangegeven en het is vrij gemakkelijk en snel om jezelf hiermee te verplaatsen. Het enige nadeel is dat in de spits de metro's natuurlijk overvol zitten waardoor je bijna niet meer kunt instappen. Als je eruit moet in een overvolle metro moet je letterlijk en figuurlijk vechten voor je plek en er op die manier voor zorgen dat je eruit komt.

UNAM. De plek waar ik Spaans zal gaan leren. Dit is de grootste universiteit in Latijns-Amerika en telt 350,000 studenten. Het terrein van de universiteit is indrukwekkend en is gewoon een stad op zich. Het heeft zijn eigen politie, een professionele voetbalclub en vele buslijnen die overal naar toe gaan op het terrein. Het is er mooi groen en er zijn natuurlijk vele gebouwen. Ieder gebouw heeft zijn eigen studierichting. Voor de studie Spaans moet je echter naar de rand van het terrein waar het lijkt alsof je rondloopt in een jungle. Mooie cactussen en vele klimop planten zijn overal te vinden en het is er heerlijk rustig. Afgelopen vrijdag moest ik erheen om mezelf te registeren. Het was de bedoeling dat ik een examen moest gaan doen zodat ze konden zien wat mijn niveau qua Spaans precies is. Ik vertelde dat ik bijna niets wist en daardoor was het examen niet nodig ;) Een paar vragen waren genoeg en hierdoor werd ik geplaatst in Basic 1. Ik begin onder aan de ladder...
Mijn schooltijden zullen van 9 uur s'ochtends zijn tot 1 uur s'middags. Van 9 tot 12 heb ik basis Spaans en daarna een uur oefenen met de uitspraak. Ik kon mijn boek in ontvangst nemen en daarna de ID kaart van de universiteit. Met deze kaart kan ik van verschillende dingen gebruik maken op de campus en ik zal ook vele kortingen krijgen. Hoe het precies werkt moet ik nog uitvogelen maar het gaat goed komen. Ik ben in elk geval heel blij dat ik aanstaande maandag kan beginnen met deze studie!!

2,5 week geleden kreeg ik via Maria te horen over een kleine instituut die mensen zoeken. De naam van dit instituut is: Happy Hour Club. Een klein kantoortje waar men alleen maar engels spreekt. Het wordt ook wel Conversation club genoemd. Dit wil zeggen dat mensen hier engels leren maar niet als een gewone les. Hier praten ze 1,5 uur lang over allerlei onderwerpen in het engels. Aan het einde moet degene die het gesprek leid feedback geven aan de deelnemers. Dat is het enige moment dat het lijkt op een school. 2 weken geleden gingen Maria en ik hier samen naartoe om te kijken hoe het precies in z'n werk gaat. Het is in principe een klein groepje. Het bestaat uit officieel 6 mensen maar er waren er maar 2. Marco uit Mexico-stad en Henry uit Colombia die tevens ook op de UNAM studeert. Het begint met vragen van de gespreksleider en Marco en Henry begonnen erover te praten. Het werd afgewisseld met engels-talige liedjes en nieuws artikels. Het is van 9 uur tot 10:30 en het was interessant om te volgen. Een paar dagen later belde ik de baas (haar naam is Fabiola) op van Happy Hour Club en ik zei dat ik wel graag gespreksleider zou willen worden. Ze vertelde me dat dit bedrijf nog in haar kinderschoenen staat en dat er meer deelnemers nodig zijn. Ze is druk bezig met promoten en waarschijnlijk komen er meer. Ik kon echter wel weer langskomen en ik zou ook betaald krijgen. Maar omdat dit nog maar het begin is betaald ze niet veel. Ik zei dat het geen probleem was. De volgende zaterdag gingen we dus weer terug en nu wist ik het zeker. Ik wou dit gaan wel doen!! Iedereen was erg enthousiast dus daardoor is het nu echt mijn baantje geworden. Vandaag ben ik weer heen geweest en nu helemaal alleen. Maria is 2 keer mee geweest en ze zei dat ik het alleen zou gaan moeten doen. Ik had dit vertrouwen zelf ook. Met het openbaar vervoer zou ik gaan. Op vrijdagavond besprak ik met Maria de route en als er iets gebeurd dat ik dan haar moest bellen of Willy. Maar gelukkig was het niet nodig. Ik was alleen veel te vroeg maar dat terzijde. Dit keer zou ik alleen het gesprek leiden. Dit keer waren het 3 mensen. We praatte over het internationale nieuws. De onrust overal in de wereld. Na een uur en een kwartier ging ik dus feedback geven. Voor mij was dit even lastig aangezien ik zoiets helemaal niet gewend ben. Maar volgens Fabiola ging het erg goed en ze ziet mij volgende week weer graag terug!!

Tot nu toe gaat alles lekker en ik begin mijn draai te vinden hier. Steeds meer snap ik de cultuur en de Mexicaan. Iedere dag leer ik weer een beetje en ik weet ook dat ik nog lang niet uitgeleerd ben.
De buurt waar ik in woon heet Iztapalapa. Het heeft 2 miljoen inwoners. Het is ook de armste buurt van Mexico DF. Ik denk haast dat ik de enige buitenlander ben die hier in deze buurt woont. Vrij veel Nederlanders en andere buitenlanders wonen hier vrij ver vandaan in buurten als Santa Fe, Polanco of Colonia Condesa. Dit zijn vrij goede buurten met prachtige huizen. Echter, ik heb me nog geen moment onveilig gevoeld hier. De mensen zijn vriendelijk. Elke ochtend wordt er vrolijk goede dag gezegd door iedereen en de gastvrijheid blijft me verbazen. Als je je gezonde verstand maar gebruikt komt alles goed.

Langzaam maar zeker krijg ik ook steeds meer respect voor de Mexicaan. Stel je voor... Je bent een burger hier in Mexico-stad. Je werkt gemiddeld 10 tot 12 uur per dag. Je staat elke dag ongeveer 2 uur in de file. Spitsuur is er niet. Het is eerder spitsperiode. De spitsperiode begint om 7 uur in de avond en gaat door tot middernacht. Je hebt een lange dag gehad en je staat om 11 uur s'avonds nog in de file ook. De lonen zijn laag. Kosten zijn natuurlijk ook laag maar toch. Vakantiedagen zijn er bijna niet. Het is een week wat je krijgt, als je mazzel hebt misschien 2. Jouw regering is corrupt. Er is politie maar die is ook corrupt en lui. Het verkeer is een chaos en de politie staat overal wel opgesteld maar ze kijken er naar en ze vinden het allemaal wel best. Ach er rijd iemand door rood. Moah laat maar gaan... Elektriciteit valt wel eens uit. Ook zijn er regelmatig aardschokken te voelen. Soms heftig soms ook weer niet.

Klagen doe je echter NIET! Want de Mexicaan blijft lachen en plukt iedere dag. En geniet van de vrije tijd die beschikbaar is. Latijns-Amerikanen staan bekend om hun lange en intense feesten. Ze houden ervan om zichzelf wel eens te verliezen in zo'n feest. Nu snap ik ook waarom dat is... Arnold Schwarzenegger noemde de Mexicanen ooit: 'brownies'. De brownies verdienen echter meer en beter.

Hasta pronto!!