Hi, i'm Marc and this is my campervan; Theo

Afgelopen zaterdag was het dan zover. Ik stond rond een uur of 7 op aangezien Karim om 9 uur zou arriveren op Seven Hills station. Op deze manier had ik nog genoeg tijd om de laatste dingen in te pakken, ontbijten en daarna alles in de campervan ‘gooien’ en daarna afscheid nemen.

Het laatste avondmaal was niet heel erg bijzonder. Wat wel bijzonder was, was de laatste lunch op mijn laatste dag. Het was op dus op de vrijdag en Ellie ik waren alleen thuis. Adar was op haar werk, Shirley was naar school en Ted was ook op zijn werk op de marinebasis in Sydney. Het was rond een uur of drie en Ellie en ik waren allebei nogal hongerig. Er was brood in huis en ook veel verschillende soorten kaas. Ik mocht van alles wel wat proeven. Het proeven bij een joodse vrouw betekent echter het eten van een hele maaltijd. Ze bleef maar aankomen met sandwiches. De een met kaas, de ander met kaas en gebakken kip erop. Na een tijdje zat ik compleet vol en met het diner heb ik dan ook niet veel gehad. Ook al was dat ontzettend lekker. Onder andere de gevulde aardappels. Enorme aardappels waar Ellie een stuk had uitgesneden en dat stuk had ze gevuld met knoflook, kaas en veel andere kruiden. De knoflook was echter zo overheersend dat Ted zich afvroeg of die een aardappel aan het eten was of een enorme knoflook.

De volgende ochtend bij het ontbijt bleven Ted en ik maar grappen maken over de knoflook tot ergernis van Ellie die voor mij en Karim een lunch aan het klaar maken was. Ted maakte voor iedereen warme chocolademelk en op die manier was het allerlaatste maal bij de familie Larsen bijzonder geslaagd! Ellie gaf me een tas mee met de lunch en wat kleine blikjes tonijn enz. ‘Zoals een joodse moeder dat altijd doet’ zei ze vol trots. Ze mist de periode dat ze voor haar eigen dochters lunch maakte en deed het daarom maar al te graag. Voordat ik weg ging trommelde Ted Adar uit bed en toen was het moment echt daar. Van Ellie twee zoenen, Ted gaf een ferme hand en van Adar (die nog half aan het slapen was) een gewone hand. Terwijl ik toeterend weg reed stonden ze met z’n drieeen bij de voordeur te zwaaien. Op naar het echte Australie…

De trein van Karim kwam keurig op tijd aan en nadat we zijn spullen (oa een surfplank) hadden ingeladen besloten we om alvast wat boerderijen te gaan bellen. Sommige waren niet te bereiken anderen zeiden direct dat er geen werk was. We besloten om maar gewoon naar het zuiden te gaan rijden, richting Campbelltown dat ongeveer 40 kilometer van Castle Hill is. Daar zijn we op zoek gegaan naar een winkelcentrum om boodschappen te doen maar ook om te kijken of er WiFi was. Gelukkig was dat het geval en van daaruit hebben we op www.gumtree.com.au gekeken voor werk in de fruitpluk. Er waren genoeg advertenties maar de Aussies denken in het weekend niet aan hun werk dus die pech hadden we. Niemand was te bereiken of de telefoonnummers bleken niet te bestaan… Voor het diner besloten we om pasta te gaan eten. Verder haalden we ook spullen in ‘huis’ voor het ontbijt en een boel ijs voor onze koelbox. Daarna besloten we om nog wat zuidelijker te gaan. Karim had van een vriend gehoord dat er een mooi park is aan de kust genaamd Jervis Bay. Er waren ook mooie kustdorpjes in de buurt en daar zou wel ergens internet zijn. In eerste instantie ging ik er niet mee akkoord omdat ik al wist dat de boerderijen landinwaarts zouden zijn en niet aan de kust. Maar het voordeel van de kust is weer dat je daar meerdere dorpen en steden hebt dus je kunt makkelijker mensen bereiken. Na een rit van ongeveer 3,5 uur kwamen we aan in Jervis Bay. Het park is nog aardig groot, heeft mooie stranden en leuke, kleine campings. Hier hebben we dan ook echt de locals ontmoet. Eerst dachten we dat het Kangeroes waren maar het bleken Walliebies te zijn. Deze zijn wat kleiner dan de echte Kangeroes. Dat is het eigenlijk het enige verschil. Ze waren erg nieuwsgierig en het was grappig om ze rond te zien springen. We besloten om wat stranden te gaan bezoeken maar dat bleek een slecht idee. Het regende en het waaide erg hard. Dus op de stranden was het niet echt leuk om rond te lopen. We reden snel richting een camping om de campervan daar te parkeren en om er te gaan eten. Het fornuis deed het goed en daardoor hadden we een heerlijke maaltijd. We konden mooi de tafel opzetten in de van en daardoor hadden we een mooi plekje om te eten. We hebben ledlampjes die we aan het plafond konden hangen en dat gaf nog veel licht ook! We gingen rond 11 uur het bed in en dat lag heerlijk. Er is nog vrij veel ruimte maar een derde persoon had er niet bijgekund. De volgende ochtend was ik als eerste wakker en het was wakker worden in Australie. De Walliebies snuffelden rond in de buurt van de campervan maar sprongen rap weg toen ik de deur openschoof. De geur van de barbeque overviel me meteen. Voor de Aussies is het schijnbaar altijd tijd om te barbequen. Het was rond 9 uur in de ochtend en overal waar een barbeque was, kwamen rookpluimen omhoog. Het weer was stukken beter. De lucht was strakblauw en het was al vrij warm. Na het ontbijt wou Karim graag proberen om te surfen dus we besloten naar Cave beach te gaan in Wreck bay. Het ligt in hetzelfde park alleen de golven zijn daar een stuk hoger dus is het een Walhallah voor surfers. Voor Karim waren de golven net iets te hoog. Hij moet het nog leren (net als ik) en daar is dit strand niet geschikt voor. Ik besloot maar om het niet te gaan proberen.
Nadat hij surfen wel best vond zijn we op het strand blijven rondhangen om van de zon te genieten en om naar het surfen te kijken. Het ziet er zo gemakkelijk uit maar het is verdomd moeilijk om het echt helemaal goed onder de knie te krijgen. We reden wat meer over deze enorme landtong en daarna zijn we terug gegaan naar de camping waar we de van weer parkeerde en waar gingen bbq’en. De enige groente die we erbij hadden was een aborgine. Eigenlijk alleen maar vlees. Er was geen wolkje aan de lucht dus we gingen naar het strand om naar de tienduizenden sterren te kijken. Op een badlaken lagen we daar en keken naar boven. Het enige geluid komt van de zee af. Geen gepraat tegen elkaar. Alleen kijken naar de hemel. Het gevoel dat ik de enige op de wereld was overheersde snel. Je gaat nadenken over het leven op zo’n moment. Over de toekomst maar ook het verleden. De verjaardag van een vriend/familielid die ik ooit eens vergat, hoe ik een betere broer/zoon had kunnen zijn, over het presteren op school ‘vroeger’ en over mensen die overleden zijn. Zullen ze tussen de sterren zitten? Ik kon het mezelf alleen maar afvragen, meer niet…

De volgende ochtend was ik als eerste op en terwijl ik aan het ontbijten was in de warme ochtendzon met de geluiden van talloze vogels om me heen, kwam er een medewerker van de camping in zijn pickup naar de campervan toegereden. Hij kwam erg vriendelijk en relaxed over, zoals iedereen hier in dit gebied, en raadde ons aan om de volgende keer niet de nacht door te brengen zoals we nu deden. Jervis Bay is een nationaal park en er lopen dus boswachters rond en die konden hier een boete voor geven. Het advies was natuurlijk nuttig maar deze dag vertrokken we dus het was verder niet meer nodig. We gingen wat zuidelijker, richting Ulladulla. Een Aboriginaldorpje aan de kust. De rit ernaar toe was niet heel erg lang. Het gehucht heeft een mooie haven en er zijn ook mooie zandstranden in de buurt. We gingen naar een visitorcentre en vroegen naar fruitplukwerk. De mensen daar zeiden echter dat de boerderijen landinwaarts zijn en niet langs de kust. We wisten genoeg en zochten een rest area op om de nacht door te brengen. Hier ontmoetten we twee duitse meiden die uit Melbourne kwamen en richting Sydney gingen. We wisselde ervaringen uit en zij raadde ons een stad aan die eigenlijk elke backpacker mijd. Een stad zonder uitstraling, niet heel erg groot, ook niet toeristisch maar toch heel belangrijk voor Australie: Canberra. Dit is de hoofdstad van Oz. Volgens de duitsers was het er saai en kun je daar vrij gemakkelijk een baan vinden aangezien er geen enkele jeugdige toerist als ons er heen gaat. Karim en ik raakte erover aan de praat en de volgende dag waren we op weg naar Canberra. Een toch van ongeveer 180 kilomter vanuit Ulladulla. Mocht er in Canberra niks zijn konden we vanaf daaruit makkelijk landinwaarts waar het fruitplukwerk is. De rit naar de hoofdstad bevat vele bergen maar ook veel eindeloze vlaktes. Veel grasland met hier en daar wat bomen en zo nu en dan een klein dorpje. Het is het gebied waar je vele roadtrains ziet rijden en waar de echte Australische country style begint. Tijdens de rit een paar pitstops gemaakt en toen het ongeveer 2 uur in de middag was kwamen we aan in Canberra. Het zag er inderdaad saai uit. Niet heel erg veel verkeer. Een centrum waar de Australische regering zich huisvest en dat is het eigenlijk wel. We wilden wel graag het Parliament house bezoeken. Dit is het gebouw waar de hele regering van Australie debatteert enz. Na een lange maar mooie wandeling kwamen we aan bij het ronde gebouw dat op een heuvel staat en daardoor mooi uitzicht biedt over de stad. Er was gratis toegang en we konden de meeste zalen en ruimtes bekijken. The house of Representives en de Congress waren mooie grote ruimtes met camera’s en al. Overal hangen schilderijen van vroegere leiders en belangrijke documenten. Hoe de overheid handelt met de Aboriginals enz. Nadat we hier waren uitgekeken gingen we het dak op om het zonovergoten Canberra te bekijken. We zijn Sydney gewend dus Canberra, met zijn 400.000 inwoners, ziet eruit als een buitenwijk. Het oogt erg relaxed en laidback. En dat is het ook. We kregen in het midden van de middag telefoon van een boer die werk voor ons had! Weliswaar voor maar 2 dagen maar we besloten ervoor te gaan. De farm was in de buurt van het plaatsje Murrumbateman dat net buiten Canberra ligt. Het ging om een kleine wijnmakerij genaamd: Wimbaliri en we zouden dus gaan druiven plukken. Voor de vrijdag en zaterdag hadden we dus in ieder geval werk!

We besloten om hier in Canberra gebruik te maken van couchsurfing. Couchsurfing is onderdak zoeken voor een nacht bij iemand thuis voor gratis en voor niets. Het is dan ook echt voor een nacht maar een prima gelegenheid om de locals te leren kennen. Karim kwam op internet in contact met Becca die 26 jaar is en nog bij haar moeder woont. Ze hadden 2 kamers vrij en waren bereid om ons onderdak te geven. We werden opgehaald door Becca bij Long street in het centrum. Ik reed achter haar aan en na een rit van 20 minuten kwamen aan bij hun vrijstaande huis in de wijk Belconnnen. Net zoals in Castle Hill was het hier ongelofelijk rustig en stil. Ik kwam binnen in een mooi huis maar dat ietwat chaotisch was ingericht. De keuken was een puinzooi maar de gastvrijheid straalde er meteen vanaf. Becca heeft de afgelopen 6 jaar veel gereisd en werkt op dit moment. Maar ze weet dus wat het is om voor een nacht in een huis te slapen waar je kunt douchen enz. Ze bood van alles aan. Ik kreeg een biertje, Karim een wijntje en daarna kregen we allebei een omelet als diner. Daarna kreeg ik nog wat meer biertjes en Karim nog wat meer wijntjes. Ze bleef maar aanzetten met allerlei lekkernijen en drank. We hoorden haar verhalen aan over haar reizen naar Zuid-Amerika, de VS, Canada, Nieuw-Zeeland en Azie. Ze was klunzig maar ontzettend gastvrij en aardig. Dit is wat Ellie me vertelde over de Aussies. Vriendelijk, meegaand en altijd een helpende hand willen bieden. Uiteindelijk gingen we alle drie ons bed in en dat lag, na een paar nachten in de van, ontzettend goed. Niet dat het bed in de van slecht is maar er is niet veel ruimte en nu had ik ineens een kamer voor mezelf.

De volgende ochtend kregen we ontbijt ook nog. Becca wou ons vegemite laten proeven. Iets wat we allebei nog niet hadden gehad. Ze probeerde een bolletje door midden te snijden maar het bolletje was zo hard dat het mes ervan afgleed en op die manier een lelijke snee in haar vinger bezorgde. Ik schoot in de lach toen ik het zag en gelukkig kon zij er zelf ook om lachen. Het werd dus uiteindelijk vegemite-toast. Een bolletje door midden, daarna in de toaster om het warm te maken, boter erop en daarna de vegemite. Het is erg zout spul maar best lekker! Wat ik dus helemaal niet had verwacht. Iedere echte Aussie is gek op vegemite en de buitenlanders vinden het meestal vies, maar wij vonden het best lekker! Na een goed ontbijt en wat informatie over boerderijwerk in het gebied besloten we om onze weg te vervolgen. We konden altijd Becca vragen om hulp als we dat nodig hadden. Goed om te weten natuurlijk… We gingen naar de bibliotheek in Belconnen waar gratis wifi was om op de Australische marktplaats gumtree.com.au te kijken naar baantjes in de fruitpluk. Er waren redelijk wat advertenties maar er is iets aan de hand met boeren die hun telefoon niet willen of kunnen opnemen. Overal hoorden we de voicemail.

Na een hele poos zijn we de van weer ingestapt en uit Canberra gereden op zoek naar een rest-area. Die vonden we gelukkig vrij snel en het was dan ook een hele mooie. Een enorme grote vijver met veel groen en locals die nog aan het genieten waren van de avondzon. Die avond hadden we fish and chips als diner. Aardappels in kleine reepjes gesneden en daarna gebakken. Niet echt friet, meer gebakken aardappels maar wij zagen het als friet ;-P. De rest-area bleek echter een vreemde plek te zijn. In de nacht kwamen er vaak auto’s langsrijden om vervolgens bij ons in de buurt te parkeren en kort daarna weer wegreden. Het bleek een plek te zijn waar hoeren worden afgezet of worden opgehaald. Opzich vrij logisch dat ze voor een plek als dit kiezen omdat dit mooi buiten de stad is en ook nog eens een hele rustige plek is. Hebben we dat ook eens meegemaakt.

De volgende dag, donderdag, zijn we doorgereden naar Murrumbateman zodat we op vrijdag een heel klein stukje hadden om te rijden. Hier zochten we weer een rest-area op wat midden in het schilderachtige dorpje ligt. De rest-area lag direct naast de weg en achter onze overnachtingsplek lag een groot grasveld waar een stel gebruinde Aussies, in vieze werkuniformen, bier stonden te drinken en cricket speelde in de warme avondzon. Ze leunde met z’n allen tegen een oude pickup truck en waren erg relaxed en vrolijk. Na dit aanschouwd te hebben zijn we gaan eten en daarna heb ik mijn lunch gemaakt voor de volgende dag en vervolgens vroeg het bed in want om 6 uur zou de wekker gaan!! Moeilijk was het niet om op te staan. We hadden er allebei erg veel zin en wilden er voor gaan. Na een ritje van een paar minuten kwamen we ruim op tijd aan op de farm en daar troffen we Ben aan. Een verdwaalde local die ook voor het fruitplukken kwam. Er was nog geen boer te zien maar hij kwam er al snel aan. Scott was de naam van de boer. We moesten nog op een jongen wachten maar die arriveerde ook al vrij snel en dat was Matt die uit Engeland kwam. Voor ons alle vier was het de eerste keer fruitplukken dus we hadden wat uitleg nodig die boer Scott ons maar al te graag gaf. We kregen een paar scherpe scharen waarmee we de trossen druiven van de plant af konden knippen en moesten de rotte druiven er tussen uit halen. Als er meer dan 3 rotte druiven tussen zaten konden we de hele tros op de grond gooien. We werkten in paren en ieder paar had 7 rijen om te plukken. In eerste instantie duurde het erg lang bij ons allemaal. We waren erg selectief en deden 1 rij in 2 uur. Het moest eigenlijk 1 uur per rij zijn. Dus we waren te langzaam en samen besloten we dus om het tempo omhoog te gooien. Om 10 uur hadden we koffie/thee en water met muffins en wat broodjes die we konden opwarmen. Het was zeker niet slecht geregeld!! Het lukte na de pauze ons steeds meer om het tempo omhoog te schroeven en al snel hadden we de draad te pakken. Het was hard werken in een genadeloze brandende zon en al snel waren we gewoon vies. Terwijl we bezig waren ontmoetten we steeds meer mensen die ook op de wijnmakerij werkte. De meesten waren vrienden of familie. Zo maakte ik kennis met farmer Paul. Een man die lang met pensioen is maar nog altijd elke dag werkt voor Scott omdat die dat gewoon leuk vindt. Hij was een paar keer in Nederland geweest en zei dat hij daar vooral moest lachen om de mensen die een uur rijden ver vinden. Na een roadtrip in de VS en ook al aardig wat kilomters hier in Australie begrijp ik hem inmiddels volkomen.
Om 12 uur hadden we lunch pauze van een half uur. We hadden begrepen dat we geen lunch zouden krijgen en dat we dus zelf eten mee moesten nemen wat ik dus had gedaan. Maar toch kwamen ze aanzetten met een groot bord vol met heerlijke sandwiches en muffins. De gastvrijheid van een Aussie op het platteland van New South Wales is ongelofelijk. Toen het 4 uur was waren we klaar en kregen we 150 dollar handje contantje mee. We gingen naar het dorpje Yass, dat 30 kilometer verderop lag, om daar op een camping te gaan staan zodat we konden douchen en van daaruit de volgende dag weer naar Wimbaliri toe konden.

De volgende werkdag was korter omdat het nu geen witte druiven waren maar rode druiven en daar waren er minder van. Iedereen was weer aanwezig en we waren dan ook al snel klaar. Om 11 uur konden we gaan maar toen Karim en ik wilden vertrekken was het jongste zoontje van de boer en boerin zoek. Hueby is de naam en hij kan inmiddels lopen en dat doet hij dan ook graag. Hij is al een paar keer eerder zoek geraakt en nu was het dus weer raak. We besloten mee te helpen met zoeken en liepen langs de wijngaarden. Uiteindelijk vonden we hem in een auto. De auto was van een vriend van Scott genaamd Poppy. Poppy was vergeten de auto op slot te doen en Hueby vond dat nogal interessant en besloot om erin te stappen. Hij was dus niet ver maar ze waren ons dankbaar voor het helpen zoeken en zeiden dat we rond pasen terug konden komen voor meer fruitplukwerk. Helaas had Scott niets anders aan te bieden in de tussen tijd maar er waren nog meer wijnmakerijen in het gebied dus we besloten om daar rond te gaan rijden en bij iedere wijnmakerij beleefd te vragen of er werk is voor 2 mensen. Na 17 wijnmakerijen en een lange tijd later was er geen een die werk had. Het weer heeft de fruitpluk niet veel goeds gedaan. De zomer was extreem heet. Temperaturen boven de 50 graden en veel bosbranden, we kennen de verhalen allemaal. En voor deze tijd van het jaar is het nog steeds erg warm. Warmer dan de boeren verwacht hadden. Veel fruit en groentes zijn dus verloren gegaan en daardoor is er minder werk. We gingen teleurgesteld terug naar de camping in Yass waar me met andere backpackers aan de praat kwamen. Ook in Queensland is niet veel fruitpluk te doen op het moment dus het valt voor iedereen vies tegen. Terwijl Karim constant on the road wil zijn en aan alle boerderijen wil aanbellen en vragen of er werk is, koos ik meer voor zekerheid. Voordat ik ergens naar toe ga wil ik er zeker van zijn dat we werk hebben anders is het nogal een verspilling van bezine; in mijn ogen tenminste. We hadden dus regelmatig discussies en ik voelde aankomen dat dit niet lang kon goed gaan. Als we ergens wifi hadden ging ik op het internet meteen opzoek naar een andere travel friend in Sydney.

Op de laatste avond kwamen aan de praat met mensen die uit Sydney kwamen. Gepensioneerden die veel hadden gereisd in Australie en ook door Europa en het nu nog steeds doen. Ze boden ons koffie aan en we praatte lang door over van alles en nog wat. Het was leuk om kennis te maken met deze mensen en ze zouden de volgende dag terug gaan naar Sydney. In gedachten zei ik dat we ze achterna zouden gaan. Maar ik besloot om onszelf nog een kans te geven en dus contact op te zoeken met boerderijen die misschien werk hadden. Na wat gebeld te hebben met boerderijen die geen werk hadden wist ik genoeg. Natuurlijk speelde er meer dan alleen het lage werkaanbod maar ik denk dat, dat de meeste mensen al wel weten… Jammer vond ik het natuurlijk dat het zo moest lopen maar dit was in mijn ogen de beste oplossing. En tja, Tom (die de campervan aan mij verkocht) is helemaal rond gegaan en hij had daar 6 maanden voor nodig. Ik zit hier net iets meer dan 1 maand dus waarom zou ik me haasten…

Ik hoorde van andere mensen (die ik op zocht als travel friend) dat er in Sydney veel werk is en dat komt omdat de studenten geen vakantie meer hebben en er dus meer plaats is voor backpackers. Karim en ik waren allebei teleurgesteld omdat we het ons natuurlijk totaal anders hadden voorgesteld. De rit van 280 kilometer ging vrij snel voorbij. Ik zette Karim af bij Campbelltown zodat hij daar de trein op kon en ik reed verder richting Castle Hill en voordat ik het wist bevond ik me weer op bekend terrein. Ik smste Ellie of ze iets wist over een camping in de buurt en er was er een heel dichtbij maar ik besloot de van bij een parkeerterrein neer te zetten in de buurt van een winkelcentrum. Daar heb ik de nacht doorgebracht en de volgende dag ben ik naar Castle Towers gegaan voor wifi en om mijn CV af te geven bij een klein restaurant die op zoek zijn naar mensen. Daarna ben ik Sydney in gegaan om me in te schrijven bij een uitzendbureau dat gespecialiseerd is in werk voor backpackers. Ze klonken erg positief en zeiden dat ik misschien over een paar dagen al wel een baantje heb! Ze betalen 22 dollar per uur en het zou gaan om productiewerk. Laden en lossen van vrachtwagens en aan de lopende band staan. Maar dat doet me niets. Als ik maar wat dollars kan verdienen! Ik kan alleen maar hopen en blijf zelf natuurlijk ook zoeken. Vandaag ga ik eerst naar de kapper en daarna op zoek naar andere uitzendbureaus. Waarschijnlijk boek ik een paar nachten in een hostel in Sydney. Dat is beter voor eventueel werk en dan ontmoet ik ook andere medereizigers. Afgelopen nacht stond ik op de camping die Ellie mij aanraadde en waarschijnlijk is dat (voorlopig) de laatse nacht in de van. Ik ga proberen om “Theo” in de straat van Ted en Ellie te parkeren want ik weet dat hij daar veilig staat. Theo natuurlijk ter ere van Theo Bos. Hier in Down Under krijg ik nog wel eens wat mee ;-)

Ik ga uit van het positieve en hoop dus zo snel als mogelijk werk te vinden en verder probeer ik zo snel mogelijk weer wat mij te laten horen!