On the road again...

Het is nu 3 april 2013 en ik zit dus inmiddels alweer 2 maanden in Down Under. Een maand geleden zat ik in Jervis Bay en nu dus weer in Sydney maar het zal niet lang meer duren voordat ik weer op pad ga om het land mezelf te ontdekken. Ik zit nu 3 weken in Sydney en ben weer wat ervaringen rijker. Er was niemand die ik kende hier en dat was soms moeilijk. Maar na veel wandelingen naar het Opera House slaagde ik er uiteindelijk in om iemand te leren kennen en om er ook heel goed contact mee te houden. Maar daar ik later op terug. Het waren een paar weken die soms wat hectisch waren. Ik woonde in hostels, het waren vaak korte nachten door luidruchtige kamergenoten en dronken backpackers die schreeuwde in de gangen. Ik werkte op sommige dagen met Aussies die op een leuke manier grof in de mond waren en waar ik ook weer leuke andere backpackers heb ontmoet.

Het hostelleven en mijn avontuur in Sydney begon in een hostel genaamd Wake up die ik leerde kennen via een backpackersuitzendbureau die voor werk maar ook voor tours en onderdak kunnen zorgen. Wake up is een van de beste hostels in Sydney en dus ook een van de duurste wat dan weer een nadeel was. Ik had voor een week geboekt en begon de eerste nacht in een 10 persoons kamer die helemaal vol was. Een aantal Engelsen en een Zweedse jongedame. Deze wist me veel te vertellen over de oostkust en over al haar belevenissen. Onder andere het dure geintje dat skydiving heet. Ze had besloten om het te gaan doen en ze was blij dat ze het had gedaan. Ik was een groentje aangezien ze allemaal al de oostkust hadden gezien en dus al voor een lange tijd in Australia zijn. Het was een woensdagavond en en dat is eigenlijk wat bij ons in Nederland de donderdagavond is. Veel drinken en feesten. Ik besloot om niet mee te gaan en dus ging ik wat meer van Sydney verkennen. De wandeling eindigde uiteindelijk bij het Opera House waar ik voor een tijd heb gezeten en lang naar mensen heb zitten kijken. Het enorme gebouw met zijn witte kappen ligt aan de mooie Sydney Harbour waar altijd bedrijvigheid is. Daar grenst ook weer de Sydney Harbour bridge aan waar iedere dag tientallen mensen bovenop klimmen. Overdag ruik je de zee hier maar in de avond ruik je niets anders dan een mix van parfums en etensgeuren van alle restaurants die aan de Harbour liggen. Na een poos besloot ik om terug te gaan naar Wake up waar ik binnenkwam in een donkere kamer. Iedereen lag al te slapen en ik besloot om hun voorbeeld maar te volgen.

De volgende ochtend werd ik wakker gemaakt door verschillende wekkers van mijn kamergenoten. De een moest naar werk, de ander ging naar de Blue Mountains en weer een paar moesten uitchekken. Ik moest zelf van kamer wisselen. Van een 10 persoons naar een 8 persoons kamer. Ik liep naar de grote lobby waar altijd muziek uit de speakers komt waar ik te horen kreeg in welke kamer ik de rest van de week kon doorbrengen. Het was op dezelfde verdieping maar dan een paar kamers verder van de 10 persoons. Ik kwam binnen in een kamer waar iedereen nog lag te slapen en ik besloot om gewoon mijn bagage daar achter te laten en vervolgens weer naar het uitzendbureau te lopen. Eenmaal in de straten van Sydney rook ik een geur die ik tot nu toe in elke grote stad wel heb geroken. Een mix van uitlaatgassen, rook van sigaretten en de geur van vuilnis. Doe daarbij de hitte van de genadeloze zon en de kou van de airconditions die volop draaien in de gebouwen en die dus ook hun koelte verspreiden op straat en je krijgt dan echt het gevoel dat je in een miljoenenstad zit. Een fijn gevoel, want in zo’n stad is altijd wat te beleven…

Het uitzendbureau had werk! Ze moesten mensen hebben die in een convenctiecentrum moesten helpen met het uitladen van een truck en daarna spullen opzetten. Het was voor een dinsdag en een zondag. Toch een aantal uurtjes… Terug in mijn kamer kwam ik er een beetje achter wie, wie was. Je had Paddy, een nuchtere en relaxte jongen uit Oxford, Engeland van 26 jaar oud. Hij zit vol met tatoeages en werkt in de aanleg van airconditions. Dan Tim. Een gebruinde Duitser met een luide stem. Hij heeft een poos in Bali gezeten en gebruikt Australia eigenlijk als een soort uitvalsbasis. Binnenkort zou die weer naar Bali gaan en daarna naar Fiji. Ellie en Rachel. Twee Engelse dames die heel goed bevriend zijn met elkaar en dus behoorlijk close zijn. Ze zijn erg luidruchtig soms en worden het liefst iedere avond dronken. Luc, ook een Duitser. Hij verblijft al een half jaar in Sydney en weet eigenlijk niet wat hij verder wil doen. Als laatste had je Mike. Een rustige Fin waar ik ooit mee aan de praat kwam. Zijn droom is om naar het Northern Territory te gaan (richting Darwin) en daar te gaan werken in een roadhouse. Verder waren er dus nog een paar bedden leeg en daar was het een komen en gaan van backpackers. Mensen die ik niet eens echt zag. Ze komen binnen en voordat ik het wist waren ze ook alweer vertrokken.

Ik besloot om in mijn hostel maar eens te gaan kijken op het notitiebord en belde een bedrijf die iemand zocht voor de sales. Ze vroegen meteen of ik kon komen voor een solliciatiegesprek die om 12 uur zou zijn. Het bedrijf was niet in Sydney gevestigd maar in Caringbah dat bij het vliegveld ligt. Het was 10 uur en moest dus snel mijn pak aan doen en daarna naar Central station om de trein te pakken. Gelukkig was het niet heel erg ver maar ik kwam wel 10 minuten te laat. Maar dat noemen ze hier mooi op tijd…

Het gesprek ging goed maar het enige nadeel kwam al snel aan het licht en dat was dat ik op basis van mijn prestaties zou worden betaald en dus niet per uur. Mijn taak zou zijn om bij de mensen thuis langs te gaan en ze warm te maken voor een ventilatiesysteem dat lucht filtert in huizen. Het is erg populair in Nieuw-Zeeland en nu moet het dus ook hier in Australia komen. Eerst beviel het me wel maar na wat nadenken kwam ik er achter dat dit niet is wat ik wil. Ik heb geen ervaring in de sales en dat blijft dus voorlopig ook zo. Ik had meer zin in de dinsdag in het werk in het conventiecentrum.

Maar voordat het zover was moest natuurlijk eerst Saint Patricksday gevierd worden. Een Iers volksfeest wat over de hele wereld wordt gevierd (aangezien je overal wel Ieren vindt) met parades, concerten en natuurlijk veel bier. Het feest gaat over Sint Patrick die op deze dag schijnbaar het Ierse volk gezegend heeft. Een reden voor de Ieren om te drinken, dansen en zingen. Natuurlijk was er een grote parade in Sydney en de kroegen deden goede zaken op deze dag. Overal zag je groene mensen, doedelzakspelers, toeterende vrachtwagens en zingende mensen. Het was een groot feest en natuurlijk wou ik de parade graag zien. De voetbalclub Celtic werd natuurlijk vertegenwoordigd en iedere county van Ierland had een wagen of een groep mensen die meededen aan de parade. Een groep oude mannen die doedelzak aan het spelen kregen echter de meeste aandacht. Ze speelde prachtig mooi en natuurlijk hadden ze een kilt aan en andere fratsen dat hoort bij het Verenigd Koninkrijk. Na de parade ging iedereen massaal de kroeg in om tientallen vaten bier te drinken. Geen wanklank, geen vechtpartijen, geen drugshandel en de politieagenten die vrolijk meedronken. Waar je normaal gesproken de stadsgeur ruikt in de lange rechte straten van Sydney rook je vandaag eigenlijk alleen maar bier. Een mooi feest dat zonder enige problemen verliep…

Ik moest me om op dinsdag om 12 uur melden bij Tony van het bedrijf Moretonhire. De conventie was niet zomaar een conventie maar een hele bijzondere. De naam was Sexpo. Ik denk dat ik verder niet veel meer hoef te zeggen. Ik werkte samen met een paar andere backpackers uit Belgie, Spanje en Frankrijk. De Aussies waren grappig om mee te werken. Ze zijn collega’s maar ze noemen elkaar ‘asshole’, ‘filthy dick’, ‘dickhead’ en ‘fucker’. Het mooie is dat ze er zelf om kunnen lachen en dat het ze geen zak interesseert hoe ze mekaar noemen. Eerst moest de truck dus uitgeladen worden. Moretonhire moest voor Sexpo wat meubels leveren en koelkasten. Eerst dus uitladen daarna moesten we alles in de juiste kamertjes neerzetten en dat was het. De kamertjes werden opgezet door andere bedrijven en het waren er tientallen in een enorme grote zaal en ze waren niet genummerd. Het was dus vaak lastig zoeken om te bepalen in welk kamertje je wat moest neerzetten. Iedereen kreeg een kaart en uiteindelijk kwam het systeem er in. Ondertussen werd alles wat met seks te maken had klaargezet. Enorme grote piemels en dildo’s waar natuurlijk de meeste op de foto mee moesten. Het was dus veel grappen en grollen tijdens het werk wat het leuk maakte!

Na ongeveer 4 uur (misschien 5 uur) werken waren we klaar en kon iedereen naar huis. Ik wist al meteen dat ik op zondag hetzelfde team zou hebben met het afbreken van alles. Ik kreeg de volgende dag een bericht van het uitzendbureau. Of ik op vrijdag beschikbaar was voor werk bij een bedrijf genaamd Morgans Expo. Tuurlijk was ik dat en ik moest helpen met het schoonmaken van een grote loods samen met een aantal andere backpackers. Dit was eigenlijk de leukste plek om te werken. Het werk was vrij simpel. Veel rotzooi in een container gooien, een truck inladen en daarna de vloer schoonvegen. Morgans Expo is een bedrijf dat spullen levert bij festivals enz. Dus er waren veel meubels, grote party-tenten en vele stalen buizen. Af en toe waren er wat houten kasten die kapot moesten worden gemaakt en daarna de container in. Dat kapot maken ging natuurlijk met een grote hamer en het zorgde voor veel plezier bij iedereen die er even op los wou slaan. Chris lachtte echter het hardst. Chris, een jongen van 19 jaar die fulltime bij Morgans Expo werkt, komt door al zijn oorbellen en zijn manier van doen misschien ietwat dom over maar ook hij heeft al veel gereisd. Europa kent hij als zijn broekzak en ook Thailand was bekend terrein voor hem.

Ik had een collega genaamd Manouar, een Franse-Marrokaan die ook een backpacker is, die graag drie sofa’s mee naar zijn flat wou nemen. Het was geen probleem om ze mee te nemen maar hij wist alleen niet hoe hij ze mee moest nemen. Twee Zweedse backpackers en ik boden hem de helpende hand en we zouden de 3 sofa’s gewoon meenemen in de trein. Maar niet op deze dag. We waren de volgende dag (op zaterdag) ook nog nodig en moesten om 8 uur beginnen. Vermoeid, bezweet en helemaal vies stapten we om 4 uur de trein in. Ik had een witte broek in de ochtend aan maar die was aan het einde van de middag zwart…

De nacht die volgde was rumoerig en kort. M’n kamergenoten kwamen laat binnen en begonnen natuurlijk te praten en te lachen over allerlei dingen. De lucht van alcohol was al vrij snel te ruiken door de hele kamer en het was dus moeilijk om in slaap te komen. De nachten zijn sowieso kort maar deze sprong er wel bovenuit. Het is het leven in een hostel…

Om half 7 ging de wekker en natuurlijk liet ik die lekker lang afgaan om m’n kamergenoten wakker te maken. Ik deed de lamp aan maar net zoals ik klaagde ze er niet om. Zoals het hoort! Het werk was weer zwaar maar nu minder kort. Het was van 8 tot 12 dus we hadden in principe nog de hele middag om wat te doen. Maar het mooiste was natuurlijk wel dat we met z’n allen en 3 sofa’s de trein in moesten. We werden natuurlijk aangekeken door vele mensen en dat leverde het meeste plezier! Manouar belde met een kamergenoot die een auto ter beschikking had en die kon de sofa’s wel meenemen vanaf Central Station. Daar hebben we Manouar en zijn 3 meubels achter gelaten en ik liep samen met de Zweden terug naar m’n hostels. Ik ben nauwelijks in mijn hostel eigenlijk. Terwijl de meeste kamergenoten in hun kamer blijven zitten ga ik eigenlijk altijd naar buiten. Sydney ontdekken en van het weer genieten.

Verder had ik in deze week ook nog werk in een paar meubelzaken. Een groot verschil met Moretonhire en Morgans Expo. Bij die twee kun je vloeken en rustig met dingen rondsmijten. In meubelzaken is dat natuurlijk iets wat echt niet kan. Hier moest ik onder andere een vrachtwagen uitladen die voor 3 ton aan meubels bij zich had en dat bij 30 graden. Ik deed het samen met een franse backpacker maar wat waren we kapot aan het einde van de dag… Het werk was dus zwaar maar ook vervelend. De meubels moesten natuurlijk altijd precies goed en nauwkeurig neergezet worden in de winkel maar de dames die ons de opdrachten gaven wisten zelf niet echt waar ze wat wilde hebben dus we moesten constant blijven slepen met dezelfde meubels omdat ze maar niet de juiste plek konden vinden. Maar ach ja, het betaalt…

Verder loop ik iedere dag naar Sydney Harbour om weer te genieten. Het uitzicht verveelt nooit en bij de Harbour is altijd wel wat te beleven. Aboriginals die hun muziek spelen, schilders die de Harbour op een groot canvas doek schilderen, straatmuzikanten en natuurlijk ook straattheater. Waaghalzen die zichzelf opsluiten in kleine dozen of jongleren met messen en fakkels. Ik vindt het leuk om naar te kijken maar geef ze geen geld. Ze zeggen allemaal hetzelfde. “Ik moet betalen om hier te staan en mijn kunsten te vertonen blablabla” Ze maken dezelfde grappen dus het enige ding wat ze niet gemeen hebben is hun kunstjes. Ik heb wel een dollar gegeven aan een blinde man die saxofoon stond te spelen terwijl zijn blindegeleidehond braaf naast hem lag.

De volgende dag was het zondag en ik besloot om spoedig van hostel te wisselen. Dat deed ik niet op deze dag maar de dag erop. Wake up is duur maar ik wou nu ook maar is een andere hostel proberen. Ik ging ervan uit dat er ergens wel een plekje vrij was dus op de bonnefooi. Maar eerst moest ik in de avond nog werken en de volgende dag zou ik op zoek gaan naar een andere kamer. In de middag liep ik weer naar het Operahouse waar ik nu echt in serieus contact kwam met een mooie jongedame genaamd Maria die uit Mexico kwam en die hier engels studeert. We kwamen aan de praat en in de dagen die erop volgde hebben we mekaar bijna dagelijks gezien en we hebben een hele goede vriendschap opgebouwd. Het was goed voor mij om haar te leren kennen. Want nogmaals, ik ben aan de andere kant van de wereld in een compleet ander land en in een grote stad waar ik verder niemand ken dus voor mij is het ontzettend fijn om tegen iemand te praten over belevenissen hier in Sydney of over problemen. Want praten doen we veel. Over onze reizen, over thuis en wat we van Sydney vinden. Want ook zij heeft al veel van de wereld gezien en ik ben ervan overtuigd dat ze gaat nog meer gaat zien. Iedere dag als ze klaar is met school praat ik met haar over waar en hoelaat we afspreken en wat we gaan doen zien we terplekke. Soms een biertje drinken. Dan naar Hyde park. Afgelopen zondag zijn we naar The Rocks geweest wat onder de Harbour Bridge ligt en waar we een (gratis) museum hebben bezocht. We hebben dezelfde interesses en we mogen elkaar erg graag. We willen zelfs hier door Australia heen reizen als ze klaar is met haar studie wat aan het eind van april zal zijn! Ik heb haar appartement bekeken en ze heeft me zelfs een lunch gegeven wat natuurlijk Tortillas waren :P Maar we hebben veel lol samen en kunnen het dus erg goed met elkaar vinden. Ik heb nog niet iemand ontmoet zoals zij. En dat kan ik niet echt uitleggen… Ik heb besloten dat ik haar niet mijn hostel wil laten zien want wat is dit een verschil met Wake up…

Ik zit op dit moment in Central Perk backpackers hostel in Goulburn street wat goedkoper is en ook simpeler is. Internet is hier gratis (wat bij Wake up niet het geval was) maar meteen merk je een enorm verschil. De hostel wordt gerund door Chinezen die erg vriendelijk zijn maar er soms nogal een chaos van maken. Ik kwam in een 8 persoons kamer terecht maar er waren maar 2 andere mensen in de kamer. Een stille Japanner en een man uit India. Ik zat in de ‘woonkamer’ wat een grote bende is. In de avond zitten (of liggen) hier dronken backpackers en overal zie je lege bierflesjes, braaksel, peuken en het ruikt er altijd muf en de lucht is drukkend. Regelmatig komt er politie over de vloer om een backpacker mee te nemen die voor teveel problemen zorgt. Nog een reden om zoveel mogelijk met Maria af te spreken omdat dat veel leuker is en ook omdat ik deze zooi niet wil zien.

Met de Pasen kwamen twee Australische bouwvakkers in de kamer om hier een paar dagen te blijven. De een was een enorme beer. Echt een reus van een kerel. 2 meter hoog, zo breed dat hij niet door de deuropening past en enorme gespierde bovenarmen. Een knaap waar je geen ruzie mee wilt hebben. De boeren en scheten die hij liet boezemde mij angst in en dat wil wat zeggen… We liggen in stapelbedden en hij ligt boven mij. Iedere keer als hij zijn bed inging hield ik m’n hart vast. Maar tot nu toe is er niks ingestort! De ander was een slanke jongeman met een gebruinde huid en een rookstem. In de nacht van zondag op maandag nam hij een meisje mee in onze kamer om vervolgens seks te hebben met haar terwijl er nog 7 andere mensen in de kamer lagen…

Twee Canadezen die zich lam hadden gezopen kwamen eergisteren in de ochtend de kamer binnen strompelen met een doos vol lege bierflesjes. Ze waren net gearriveerd hier in Oz en dat moest gevierd worden.

Dan heb je Ronny. Ook een Aussie maar die hier in Sydney is voor zijn werk. Ik weet niet wat voor werk hij doet maar het zal me niks verbazen als hij ook in de bouw werkt. Iedere ochtend staat hij bulkend zijn ontbijt klaar te maken. En met bulkend bedoel ik spugen in de gootsteen en keiharde boeren laten. Maar net zoals de andere twee bouwvakkers die in mijn kamer liggen is hij hartelijk en doet hij geen vlieg kwaad. Ja, op een of andere manier voelt dit hostel als thuis :P. Maar toch ben ik liever buiten. Samen met Maria is het natuurlijk helemaal compleet. Maar het mooie van een grote stad is de mensen. Er lopen hier altijd aparte types over straat. Een man die bijvoorbeeld rondrijdt in een scootmobiel met luide muziek die uit zijn speakers knalt. Ja je leest het goed. Hij heeft een hele radio met speakers op zijn scootmobiel en laat zijn favoriete muziek maar al te graag horen. Om het helemaal compleet te maken heeft hij natuurlijk ook nog een Australisch vlaggetje achterop zijn scootmobiel staan. En je hebt natuurlijk ook nog de zwervers. De een heeft een verhaal op een stuk karton geschreven de ander niet. Ik heb een paar weken terug een zwerver gezien in een MacDonalds. Hij had daar wat eten gekocht en keek naar de tv waar een comedyshow op was. De glimlach die ik op zijn enorme behaarde gezicht zag was ‘priceless’. Als zwerver kan ik me voorstellen dat je met de kleinste dingen al heel snel tevreden bent. Terwijl ik me zorgen maakte over een baan en mijn slinkende bankrekening was hij blij dat hij even wat te eten had en wat tv kon kijken. Ik stond weer met beide benen op de grond. Men moet zich niet zo snel druk maken. Drink bier, reis over de hele wereld en wees gelukkig. Ik heb het gevoel dat iedere Aussie zo in het leven staat. Als ze klaar zijn met werk gaan ze het terras op. Het werk is dan echt klaar voor ze. Terwijl wij in Nederland lui op de bank ploffen of misschien zelfs nog thuis doorgaan met werk is voor de Aussie het werk klaar als het half 5 of 5 uur is. Daarna gaan ze bier of wijn drinken tot laat in de avond. Ze gaan wat eten en daarna naar huis. Ze werken om te leven. Ze genieten van het leven en van de wereld. Ze maken graag een praatje met buitenlanders. Men staat anders in het leven hier in Down Under. Maar dat kan hier ook. Je kunt hier bijna het hele jaar door buiten zijn en genieten van mooi weer. Iets wat wij in Nederland niet kunnen zeggen.

Maar de no-worries mentaliteit begon me dwars te liggen. Iedere dag als ik bij het uitzendbureau kom om te vragen of er wat is krijg ik te horen: “No worries mate. I will give you a call when i hear anything about a job for you”. Maar ik heb nog nooit wat te horen gekregen. Ik blijf er druk achter zetten door iedere dag binnen te lopen en door advertenties in hostels te bekijken. En natuurlijk reageer ik ook op advertenties op gumtree. Maar ik krijg altijd die no-worries te horen. Ik kreeg het verlangen om terug te gaan naar een land waar ik een onvergetelijke tijd heb beleefd en dat is natuurlijk de USA. Een mooi land wat ook enorm groot is en waar ik ook nog niet op ben uitgekeken. Ik wou terug omdat ik het hier in Australia niet meer zo zag zitten. Maar door de hulp van m’n ouders, de altijd leuke afspraken en gepraat met Maria, mijn eigen karakter en een goed berichtje van farmer Scott (hij sms’te mij dat hij hulp nodig heeft aanstaande zaterdag op 6 april) heb ik besloten om door te zetten. Gaan met mijn campervan genaamd Theo! Ik kan niet opgeven na twee maanden. Het is simpelweg geen optie. Ik moest doorgaan en mezelf blijven. En toen ik dat in mezelf naar boven wist te halen was de passie voor een roadtrip maken door Down Under weer terug. Wanneer ik thuis kom wil ik zeggen dat ik van Sydney naar Adelaide ben gereden door naar Darwin en van daaruit naar Perth (als voorbeeld). Ik wil zeggen dat ritten van een aantal uren niks voorstellen voor mij en dat ik Australia als mijn eigen broekzak ken. Ik ga alleen maar na een paar weken zal ik leuk gezelschap erbij krijgen. Het plan is dat ik bij Canberra blijf ‘rondhangen’ en dat Maria met de trein naar Canberra komt en dat we van daaruit dit eiland verder gaan ontdekken.

Ik heb er zin aan. Heb nu echt het gevoel dat ik er klaar voor ben en ik moet en zal slagen!

Cheers