Following my heart...

Hola!

Op maandag, 3 juni van het jaar 2013 vertrok ik weer uit Down Under. Eerder dan ik had verwacht maar bij de hobby dat reizen heet veranderen vaak veel dingen. Als je een relatie krijgt doe je er alles voor om je liefde weer te zien. Het spreekt voor zich dat ik nu dus ook in een ander land zit. Een land waar je eigenlijk geen engels kunt spreken maar spaans. Een land dat een chaotische en hectische miljoenen metropool heeft als hoofdstad. Het ligt direct onder de VS en dan heb ik het natuurlijk over Mexico. De vlucht zou vanaf Sydney naar Los Angeles gaan en van daaruit naar Mexico-City.

De wekker stond ingesteld op 4 uur in de ochtend. Maar ik was wakker om 3:45 dus ik besloot om op te staan en snel wat droog brood met pindakaas te eten. Het vliegtuig zou om 9:50 gaan en er werd dus verwacht dat ik om 7:50 er zou staan. Ik was er al echter rond 5 uur. Samen met een Amerikaan (die via een binnenlandse vlucht naar Melbourne zou gaan vliegen) gingen we met de trein naar het vliegveld waar het nog een rustige en kale ‘bende’ was. Na wat contact met Maria en het thuisfront kon ik uiteindelijk inchekken. Na een poosje was alles geregeld en kon ik in de taxfree-zone al mijn overgebleven dollars inwisselen in Mexicaanse peso’s. Daarna doorgelopen naar een kiosk om een tweede ontbijt naar binnen te werken en vervolgens was het al vrij snel tijd om aan boord te stappen van het vliegtuig van Delta Airlines dat mij naar Los Angeles zou brengen. Een vlucht van 13 uur en die dus de hele Indische oceaan doorkruist. Naast me zat een Aussie die toevallig ook naar Mexico-City ging en ook dezelfde vlucht had van LA naar de hoofdstad van Mexico. We keken naar mekaars tickets en ook in die vlucht zouden we naast mekaar zitten! Het was goed om iemand te ontmoeten die dezelfde route moet vliegen zodat je samen alles kunt doorlopen…

Eenmaal in LA aangekomen moesten we eerst door de douane, wat natuurlijk weer wat tijd kostte. Maar de volgende vlucht zou 3 uur later vertrekken en het was precies goed genoeg! Na de bagage weer ingeleverd te hebben bij een drop-off point moesten we met de bus naar een andere terminal waar ons vliegtuig van Aeromexico klaar stond. Het was dus maar een korte stop in Amerika maar toch kreeg ik weer ‘dat’ gevoel. Een gevoel van thuiskomen. Bij het zien van die brede freeways en het drukke verkeer van LA wil ik altijd weer rijden en ergens heen gaan. Ik voel me altijd veilig als ik de Amerikaanse vlag zie. It feels like home….

We vlogen drie uur lang over de dorre vlaktes van Mexico maar daarna arriveerde we in een van de grootste steden ter wereld. Het was ongeveer 3 uur in de middag maar de eerste files waren er al en de smog die altijd over de stad heen hangt was dik. De douane in de VS is streng maar het werkt hetzelfde als in Mexico. Er stond al een lange rij van mensen en er waren slechts drie beambtes aan het werk om alles af te handelen. Na een uur wachten was ik aan de beurt en ik kreeg weer een stempel in mijn paspoort! Maria stond al een poos te wachten en we waren natuurlijk ontzettend blij dat we elkaar weer in de armen konden sluiten! Het ritje naar huis was niet heel erg lang maar ik kon al wel een aardige indruk krijgen van de stad. Eerlijk gezegd, het ziet er vaak armoedig uit en het verkeer is zoals het hoort in een grote stad. Mensen snijden mekaar af en dat kan allemaal. Veel graffiti en ook veel huizen die elk moment kunnen instorten. Maar ook veel nieuwe en moderne gebouwen. Ik heb het gevoel dat het verschil tussen arm en rijk groot is en dat komt het natuurlijk niet ten goede. Maar het is ook niet eerlijk voor de stad en voor de mensen die hier wonen om te zeggen dat de stad een grote puinhoop is en dat het gevaarlijk is. Tuurlijk moet je hier niet in de nacht over straat lopen en zeker niet alleen. Maar er zijn meer mensen die hier gewoon een leven hebben of proberen op te bouwen dan dat er criminelen zijn. Ik wil daarom graag meer zien en zoveel als mogelijk ontdekken van de stad. Maar dat gaat wel lukken…

Maria woont in een buurt waar de bevolking niet arm is maar ook niet rijk. Precies goed zullen we maar zeggen. Na een kennismaking met haar duitse herders en haar moeder en kleine nichtje liepen we haar eigen flat in. Het is hier superschoon en precies goed voor 1 of 2 personen. Na een heerlijke lunch wat uit gebakken varkensvlees, champignons en cactus(!) bestond was het tijd voor een welkomstaart en een Mexicaans biertje. Geen Corona maar Cerveza. De vader kwam ook al vrij snel thuis en hij nodigde ons uit voor een wijntje en natuurlijk sloegen we dat niet af. De kennismaking was speciaal. De ouders van Maria spreken geen engels en Maria is daarom de vertaler. Het was leuk om met iemand te lachen terwijl je mekaar eigenlijk niet kunt verstaan. Ik spreek een paar woordjes spaans en natuurlijk zeg ik ze maar al te graag. De ouders zijn in ieder geval blij dat ik hier ben en dat is natuurlijk altijd fijn om te horen! ;-) Ze komen allebei dan ook hartelijk, geduldig en heel vriendelijk over dus de eerste indruk is zeker positief!

De eerste nacht in deze stad was er dan ook een om nooit te vergeten. We zitten hier in een buitenwijk maar het is geen moment stil. Totaal niet te vergelijken met bijvoorbeeld Castle Hill in Sydney. Je hoort altijd wel blaffende zwerfhonden, vliegtuigen, auto’s en sirenes. Ik sliep vrij snel maar werd wakker om half 3 en ik bleef wakker tot half 6. Daarna viel ik weer in slaap tot 10 uur. Maar toch heb ik het gevoel dat ik in me ritme zit en dat is de juiste manier om de jetlag te bestrijden. Niet slapen overdag maar wel van alles ondernemen is de beste manier. En natuurlijk goed blijven eten en drinken. Maar zou er wel snel overheen komen, zoals altijd…

Ik zit hier nog niet eens precies een dag maar ik ben er achter dat het leven anders is dan in Australia en al helemaal anders dan in Nederland. Lunch is bijvoorbeeld rond 5 uur in de middag en avondeten rond 9 uur of 10 uur in de avond. Tot nu toe bevalt het me goed!

Viva la Mexico!