Let the trip begin!

De laatste paar dagen was het al aftellen voor mij al begonnen maar nu komt het dan echt dichtbij. Kaori vertrok vanochtend naar Sydney voor haar werk en om haar laatste spullen mee te nemen naar haar appartement waar ze de komende maanden zal gaan verblijven. Ze blijft daar met een paar andere Japanners dus ze zou zich daar gaan vermaken. Vandaag ben ik begonnen met inpakken en heb nog het een en ander besproken met Karim, mijn travelmate. Maar eerst neem ik jullie mee terug in de tijd. Terug naar afgelopen woensdag. Het was de dag dat ik naar een gebied ging die al miljoenen jaren oud is. Het was de dag dat ik voor het eerst een langere stuk ging rijden met mijn campervan. Een stuk van ongeveer 90 kilometer heen en ook weer 90 kilometer terug. Het was de dag dat ik voor het eerst met Karim voor een langere trip op pad ging. De Blue Mountains is een gebied wat ik absoluut wou zien en afgelopen woensdag was het dan ook zo ver!

Ik had met Karim afgesproken op Seven Hills station. Hij zou om 10 uur daar arriveren met de trein en vandaar zouden we gaan rijden naar Katoomba. Vanaf dat kleine stadje ben je zo in het eeuwen oude gebergte. Het mooiste uitzicht over de bergen met zijn eindeloze bossen heb je daar en alle wandeltochten beginnen en eindigen er. Nadat Karim de benzinetank had volgetankt met de ongelode benzine konden we echt beginnen. De trip verliep voorspoedig. Bang voor het links rijden ben ik niet. Het was even wennen in het begin maar ik heb de afgelopen tijd zoveel als mogelijk gereden waardoor ik er nu eigenlijk wel aan gewend ben. Terwijl de roadtrip muziek van Neill Young uit de boxen knalde reden we over de brede motorway genaamd de M4. Het was een brede weg en dus heel relaxed om over heen te rijden.

Eenmaal in Katoomba aangekomen moesten we op zoek naar een parkeerplek. Niet bij het uitzichtpunt zelf. Het was daar 4 dollar per uur dus het was ontzettend prijzig. Een kilometer terug konden we gelukkig gratis parkeren dus we zijn daar uitgestapt en we liepen naar Echo Point. Echo Point biedt een panorama uitzicht over de Blue Mountains en vanaf hier heb je ook een mooi uitzicht op the Three Sisters. 3 enorme hoge rotsen die ,volgens een Aboriginal legende, ooit 3 mensen waren maar een tovenaar heeft ze in rotsen veranderd om er voor te zorgen dat ze niet zouden worden aangevallen door de duivel.... Vanaf Echo Point besloten om de Three Sisters walk te gaan doen. Een wandeling die, via the Giant Stairway, je helemaal naar beneden brengt, de bossen in. Uiteraard loop je via je deze wandeling langs de drie rotsen. The Giant Stairway is een groot trappenstelsel dat een paar kilometer lang is. Het weer was niet al te best. Het regende en soms waaide het hard. De trappen waren behoorlijk stijl en werden dus glibberig door de regen. Helemaal zonder risico's was het dus niet maar als je jezelf maar goed vasthoudt gebeurt er niks. Eenmaal beneden besloten we om via een andere weg terug naar Echo Point te lopen. Een wandeling van ongeveer 1,5 uur die over een smal bospad gaat. Je zit midden in de bossen en het was dus een prachtige omgeving. De bomen zijn ontzettend hoog en bieden dus veel schaduw als de zon schijnt. De zon scheen op deze dag helaas vrij weinig. De regen hield niet op en we waren dan ook de enige twee mensen op het pad (en ook op de trappen). Helemaal alleen waren we echter niet. We kregen te maken met de Australische insectenwereld die bestaat uit enorme grote rode mieren en spinnen, maar waar wij last van hadden was van de bloedzuigers. Karim liep voor me en stopte ineens. Hij voelde iets aan zijn enkel en pakte de bloedzuiger met zijn hand van zijn enkel. Hij probeerde het beest op de grond te gooien maar het diertje bleef aan zijn hand vastplakken. Nadat ik was uitgelachen besloot ik om mijn eigen benen en schoenen ook maar eens te controleren. Mijn schoenen zaten onder de bloedzuigers en ik was schijnbaar ook al gebeten. Gelukkig kan een beet van een bloedzuiger geen kwaad. Vroeger (en nu nog een beetje) werden ze als medicijn gebruikt. Maar toch schrokken we er allebei wel van. Karim was even later ook gebeten en door middel van stenen, een zakmes en met takjes probeerde we de krengen van ons af te krijgen. Na een hoop gestuntel waren we van ze af en besloten we dus om verder te lopen. Na een half uur wandelen was de weg helaas afgesloten omdat er een hoop bomen waren omgewaaid en die waren natuurlijk op het pad terecht gekomen. We hadden dus geen optie en moesten terug. Dus ook weer via de trappen omhoog naar Echo Point. De klim was zwaar en ik liep dan ook helemaal leeg. Na een uur kwamen we vermoeid boven en besloten we om wat te gaan eten en nog een keer van het uitzicht te genieten. Het einde van de middag was inmiddels daar en we gingen terug naar de campervan. Nu met Bruce Springsteen uit de boxen reden we terug naar Seven Hills station zodat Karim daar weer de trein terug kon pakken. We spraken af voor de volgende dag om samen met Nerelie, de franse meid die mee wou met ons, weer af te spreken in Sydney. De volgende dag ging ik met de bus de stad in naar Town Hall waar ik al snel Nerelie ontmoette. Ze had de afgelopen dagen op een boerderij gewerkt en ze weet dus wat het is om daar te werken. Toen we net wat aan de praat waren geraakt kwam Karim aanlopen. We liepen een cafe bij het water waar we de plannen op tafel legde. Het bleek voor Nerelie helaas te duur te zijn. Ze moest er over nadenken en zou het snel laten weten. De Franse was al snel weg aangezien ze nog een andere afspraak had met een vriendin die de dag erop, dus vandaag, terug naar Frankrijk zou gaan vliegen. Nadat Karim en ik wat hadden gedronken ben ik terug gegaan naar huis en toen ik net binnen was kreeg ik een smsje van Nerelie. Ze had met haar ouders gesproken en ze wil hier in Sydney blijven. Het geld was een probleem. Ze had niet veel op haar bankrekening staan. Het boerderijwerk van de afgelopen dagen was vrijwilligerswerk en ze is verder wel geld blijven besteden... Geen handige combinatie en daardoor kan ze dus helaas niet mee.

Dus Karim en ik gaan met z'n tweeen. Morgen zal hij weer rond 10 uur op Seven Hills station arriveren. Het is het station waar ik arriveerde en werd opgehaald door Adar en Ellie, precies een maand geleden. De maand vloog voorbij. Het is een regelmaand geworden maar ook een betaalmaand. Maar ik heb er ook wat voor terug! Het leven hier voor de familie Larsen gaat weer zijn 'normale' kant op. Adar begint maandag met haar studie op de University of Western Sydney. En in mijn kamer zou spoedig weer iemand anders komen. Onduidelijk is alleen nog wie. Ellie heeft veel contact met de bureau's die studenten/reizigers willen plaatsen bij mensen thuis. Het zijn vooral veel Aziatische mensen. Ik ben de eerste Europese bezoeker hier in huis en ik denk dat ik dat voorlopig ook blijf... Ik zal het gaan missen hier. De relaxte buurt, de lieve en zorgzame familie, het heerlijke eten en het mooie huis. Maar ik kijk er ook erg naar uit om met Karim op pad te gaan. We willen zo snel mogelijk werk vinden op een boerderij om fruit of groente te gaan plukken. Het liefst in rondom Melbourne. Ik kijk er ook erg naar uit om Vince en Jessica weer te zien. Twee Australiers die ik vorig jaar in de VS heb ontmoet. Ze wonen beide in Melbourne en ik ga zeker proberen om ze weer te zien. Vince heeft al ja gezegd en ik heb zijn nummer nu ook. Jessica heeft ook ja gezegd maar ik moet haar nummer nog zien te krijgen. Ik denk niet dat, dat een probleem is... Hoe dan ook, ik weet niet wanneer ik mijn volgende verhaal kan plaatsen. Zodra er ergens WiFi is zal ik weer van mij laten horen. Morgen begint het echte avontuur en ik kan niet wachten om te gaan. Maar voordat ik terug naar huis ga, kom ik hier weer terug. Al is het maar voor een paar dagen. Ik heb het ook al belooft aan Adar dus heb geen andere keus ;)

Stay in touch!!