Down Under met al zijn culturen...

Na veel gedoe en na een lange tijd wachten in onzekerheid is het hem dan uiteindelijk gelukt. Hij kwam hier in Oz aan en bij zijn eerste speech in Melbourne waren er al gelijk ongeregeldheden en er was een valse bommelding. Geert Wilders, erg geliefd in Israel en ook hier in sommige voorsteden van Sydney, zat daar dan toch maar weer. Veel Aussies zijn de Arabieren hier meer dan zat aangezien ze (schijnbaar) voor veel problemen zorgen. Een slimme zet dus van Geert om hier te komen. Zijn speech in Perth kon niet doorgaan omdat er geen geschikte zaal voor gevonden kon worden. Vanavond geeft hij hier in Sydney een speech en dan is het avontuur al weer voorbij. Dan mag hij weer terug naar Nederland. Terug naar het land van de crisis. Terug naar het land waar eigenlijk alleen maar deprimerende berichten vandaan komen. Werkloosheid stijgt naar 7,5 procent en de jeugdwerkloosheid is inmiddels 15 procent. Ik zit dan wel aan de andere kant van de wereld maar ik vraag me af waar het naar toe moet/gaat. Hoe zal het zijn op het moment dat ik er weer ben? Ik kan alleen maar gokken maar ik denk dat het niet veel positiever zal zijn. Ik denk dan ook niet aan mijn terugvlucht en ik ben wat dat betreft blij dat ik in Down Under ben...

Het is nu vrijdagavond en het weekend staat dus voor de deur hier. Er is alleen nog niks speciaals gepland maar dat kan ieder uur weer veranderen. Volgende week is het mijn laatste week hier. Het is ook de week dat Adar begint met haar opleiding voor Engineering & Science. Het is de week dat ik begin met mijn roadtrip door dit enorme eiland. Ik zal het gastgezin enorm gaan missen maar ik heb ook zin om te beginnen aan mijn avontuur. Maar voor de komende aantal dagen zit ik hier nog en daar moet ik dan ook nog maar van genieten. Kaori is ook nog steeds hier aangezien ze nog geen woning heeft kunnen vinden. Ze heeft het verblijf hier met een week verlengd en daarna gaat er misschien nog een week bij op. Morgen begint ze als kokkin bij een lunchroom in het centrum van Sydney. Het is een eindje reizen voor haar maar het zij zo...

Deze week was de week dat ik kennis maakte met een jongen die waarschijnlijk mijn reisgenoot gaat worden. Karim Domine uit Padora; een klein dorpje dat in de buurt van Venetie ligt. Het was geen probleem voor hem om naar 'mijn' huis te komen in Castle Hill. Ik heb hem de campervan laten zien en hij was erg onder de indruk. Hij heeft een meisje uit Frankrijk leren kennen en uiteindelijk is dus het plan dat we met z'n drieeen gaan reizen. Ik heb de franse nog niet leren kennen maar de naam is Alizez en ze komt uit Parijs. Op dit moment is Alizez aan het werk op een boerderij buiten Sydney en volgende week komt ze daarvan terug. Gisteren sprak ik nog een keer af met Karim maar dit keer in Sydney. De stad van de Harbour Bridge. De stad van de Operahouse. Het is de stad waar Ted werkt als Engineer. Het is een stad waar je geen toeterende auto's hoort of sirenes van hulpdiensten. Het oogt relaxed en dat is het ook. Veel groen en mooie architectuur.

Ik vertrok gisteren rond half 11 in de ochtend met de bus naar het centrum. Eenmaal daar aangekomen ben ik naar mijn bank toegegaan om te vragen hoe het zit met mijn bankpas aangezien ik hem nog niet had ontvangen. De jongeman achter de balie vertelde mij echter dat ze de bankpas niet meer hadden en dat hij de dag ervoor op de post was gegaan naar mijn huisadres. Inmiddels heb ik hem dan ook binnen en daar ben ik dus ook zeer blij mee!! Na de bank ben ik wat rond blijven hangen op Martin Place. Een brede lange straat midden in de stad en waar genoeg te zien valt. Daarna ben ik doorgelopen naar Town Hall, waar ik met Karim had afgesproken. Onderweg ben ik wezen rondlopen in een winkelcentrum, ik raakte verdwaald (gelukkig wist ik snel waar ik was en ik wist ook snel de route weer die ik moest lopen) en ik heb mensen bekeken. Veel Aziaten zie je door de brede straten lopen van Sydney. De ruige uitziende Aussies doen het ruige werk. Zoals straten maken of ze zijn glazenwassers die de ruiten schoonmaken van de hoge wolkenkrabbers. Voor de rest zie je veel zakenlui. Maar niemand heeft haast wat ik gewend was van een wereldstad als New York City.

Toen ik Karim eenmaal trof bij Town Hall zijn we door gelopen naar Hyde park en daar liepen we een museum binnen genaamd The Australian Museum. Het zegt het al, een museum dat zich volledig richt op Australie. Op de dieren die er leven of die er geleefd hebben. Op mineralen die er te vinden zijn en op de Aboriginal geschiedenis. Er waren ongelofelijk veel skeletten en veel informatie wat erg nuttig is voor onderweg. Krokodillen die ongeveer 10 meter lang zijn en ook enorme wurgslangen die je zonder genade kunnen afmaken. Skeletten en fossielen van dinosaurussen mogen natuurlijk ook niet ontbreken en daarna veel dingen bekeken van de echte Australiers. De mensen die er (waarschijnlijk) als eerst waren en die dus nooit weg mogen; de Aboriginals... Boemerangs, beelden en maskers. Het was er allemaal. In de mooiste kleuren en de mooiste vormen. Na ongeveer 2 uur hier doorgebracht te hebben zijn we door Hyde park gelopen naar The Royal Botanical Gardens. Een mooi rustig park dat in verbinding staat met het Operahouse en waar je dus een mooi uitzicht hebt op de twee wereldberoemde iconen. The Harbour Bridge en het Operahouse. The Botanical Gardens bestaan uit honderden palmbomen, cactussen en andere vreemde (maar mooie) soorten planten. Ook geeft het een mooi uitzicht op het centrum met al zijn hoge wolkenkrabbers. Op deze plek krijg je niks mee van het stadsleven en is dus zoiets als Central Parc in New York City. Het is een groene oase van rust en stilte. Je hoort de hardlopers naar adem happen en je ziet verder tientallen andere mensen relaxen of ze zijn op weg naar het Operahouse. Na een mooie wandeltocht kwamen we eerst nog aan bij The Art Gallery. Een museum dat gratis is en wat volstaat met kunst. Het leuke vond ik dat daar vooral de kunstwerken aanwezig waren van de niet beroemde artiesten. Niks van Vincent van Gogh of Rembrandt of andere bekende namen. Het was Europese kunst en Australische kunst in een gebouw. Het was niet al te groot dus na een uur waren we er wel doorheen maar het was zeker de moeite waard. Vanaf dit museum zijn we doorgelopen naar het Operahouse. De witte kappen zijn enorm op het moment dat je er naast staat en op dat moment beseften we ons allebei dat het daarom veel tijd heeft gekost om dit gebouw te maken. Karim heeft een Italiaanse kennis die een manager is bij een van de vele restaurants bij dit wonderlijke icoon. De jonge vrouw, waar ik de naam van vergeten ben, had waardebonnen voor gratis drinken bij een ander restaurant en daar heb ik dus een gratis biertje gekregen. Altijd goed natuurlijk!! Het was voor mij ook een leuke testcase want ik wou eigenlijk wel weten hoe de twee Italianen zouden gaan communiceren. Blij was ik dat ze tegen elkaar engels spraken!

Na het drinken besloten we alledrie om terug te gaan naar huis. Het was inmiddels ongeveer half 6 en dus spitsuur. Zoals ik al eerder had verteld is Sydney tijdens de spits een hel... De wegen rondom de stad waren weer eens verstopt en de files waren onmetelijk lang. Gelukkig kan de bus er mooi langsop via de buslane en daarom was ik dus mooi op tijd thuis. Het dagje Sydney was dus zeer geslaagd en ik heb er nu aardig veel van gezien.

Hier in Castle Hill gaat het leven dus gewoon door. Adar wil het liefst met de auto naar de universiteit en ze wil dus zo snel mogelijk op voor haar rijexamen. Een auto kopen moet daarna dus zo snel mogelijk gebeuren. Misschien kan ze meerijden met iemand vanuit Castle Hill die naar dezelfde uni gaan. Ze komt er wel uit... Verder blijft de combinatie van een Deense man en een Israelische vrouw speciaal. Ted, een nuchtere, stille en hele rustige man die vaak woorden als 'fucking enz gebruikt. En Ellie, die wat 'wilder' is en meer praat maar die veel op haar taalgebruik let. Ted is meer iemand die het gezonde verstand wil gebruiken terwijl Ellie alles op veiligheid stelt.

Al met al ben ik ontzettend blij met dit gastgezin. Ik had het denk ik niet veel beter kunnen treffen. Er gaan veel verhalen rond dat mensen niet blij zijn met hun gastgezin en dus naar een andere willen. Ze mogen niet veel van hun 'ouders' terwijl ik hier vrij ben om te doen wat ik wil. Ik heb een eigen sleutel en mag eten en drinken wat ik wil. Bij veel gastgezinnen is het niet zo dus ik prijs mezelf gelukkig.

Speak to you all soon!