This is Australia for you...

Hi mates!

Het is hier nu inmiddels kwart voor 1 in de middag van 3 februari. En inmiddels ben ik al een beetje gesettled hier. Maar voordat ik over Down Under begin neem ik jullie mee terug naar Nederland. Terug naar Doesburg, want daar begon de rit naar Schiphol Airport. Om 11:40 zou de check-in balie openen dus gingen we rond kwart over 9 van huis weg. De autorit ging snel voorbij en een parkeerplek was ook snel gevonden. Voor het inchekken nog een wat koffie gedronken en daarna kon ik de rijn gaan staan om in te chekken. De Airbus A380 zou om 14:40 vertrekken naar Dubai en het vliegtuig was ook helemaal vol geboekt. Nadat ik mijn bagage op de band had gezet zijn we nog een broodje gaan eten en daarna was het moment van afscheid nemen daar... Net zoals bij zoveel andere mensen vloeiden er ook bij ons tranen. Daar is Schiphol voor. Het is de plek waar avonturen beginnen en ook de plek waar ze eindigen.

Na het vervelende en emotionele moment ben ik door de paspoortcontrole gegaan en daarna gelijk door naar de gate. Toen ik daar eenmaal was kwam de Airbus net aan. Het was een mooi gezicht om het vliegtuig de kunnen vergelijken op het vliegveld zelf. Er kwamen namelijk ook toestellen voorbij rijden van bijvoorbeeld Easyjet waar ongeveer 180 mensen aan boord kunnen. De Airbus kan er 853 meenemen... Toen ik door de gate was en plaats nam op een stoel werd er omgeroepen dat de vlucht 20 minuten vertraagd was. Voor mij weer vervelend aangezien ik in Dubai gelijk door zou vliegen naar Sydney. Maar voor het overstappen in Dubai had ik 1 uur en 40 minuten dus de vertraging maakte nog niet zoveel uit.

De vlucht verliep voorspoedig! De service van Emirates is ontzettend goed. Ze komen vaak bij je om drinken aan te bieden en ook het eten was helemaal niet slecht. Daarbij heb je ook veel beenruimte en een eigen televisiescherm waar ruim 1500 films opstaan en verder ook nog honderden muziekbestanden. En het heeft ook camera's aan het vliegtuig zodat je op hetzelfde scherm mee kunt kijken naar buiten. Ook dat was toch wel bijzonder. WiFi was ook aan boord maar daar moest behoorlijk veel voor betaald worden. Ik zat aan de kant van het gangpad naast een Rotterdams koppel die al veel hebben gezien van de wereld. Ook Sydney hebben ze aangedaan en daarna nog Nieuw-Zeeland. Nu gingen ze naar Dubai en (net zoals ik had) na een paar uur de overstap naar Kaapstad. Net voor het landen kon ik nog mooi naar Dubai kijken. Apart is het, als je boven de Perzische golf vliegt en dan ineens een grote lichtvlek ziet. Maar hierdoor kon ik nog wel mooi het hoogste gebouw ter wereld mooi bekijken! Het is een soort van grote naald midden in een stad waar de rijkdom is. Een stad van verspilling en een stad waar alles nep is. Maar toch zou ik het graag een keer willen zien. Misschien op de terugweg...
Het overstappen in Dubai is eenvoudig. Het vliegveld is redelijk groot maar compact. En ook hier keek ik mijn ogen uit. Grote watervallen die aan de muren zijn gemaakt, de Arabieren bekijken die elk hun eigen klederdracht hebben. Mannen met tulbanden, andere met enorme sluiers. Vrouwen die een burka dragen maar die ook in het bezit zijn van een Iphone. Het was soms moeilijk om mijn gedachten erbij te houden bij het zien van al die mensen. Rijkdom is er dus maar er was geen goed werkende WiFi verbinding om contact te maken met het thuisfront. Gelukkig werkt een ouderwets sms bericht ook nog ;-). Ik was blij dat ik snel door kon lopen naar de gate zodat ik mooi op tijd was voor de volgende vlucht. Een vlucht van ongeveer 13 uur met een boeing 300-777. Een enorm lang vliegtuig met twee motoren en waar plaats is voor ruim 500 mensen.

Tijdens deze vlucht zat ik naast een Australische jongedame die toevallig ook bij Emirates werkt als stewardess. Nu had ze een vakantie van 3 dagen en ging dus terug naar Australie overmorgen dus weer terug te vliegen naar Dubai en daar dus weer beginnen met werken als stewardess op een vlucht naar Kuala-Lumpur. Nu weet ik zeker dat ik geen steward wil worden. Verder probeerde ik wat te slapen tijdens de vlucht. Dat ging alleen wat minder. Van de 13 uur heb ik misschien 2 uur geslapen. Ik kreeg een stoot energie toen we uiteindelijk boven de eenzame en uitgestrekte Outback vlogen van Western-Australia. Ik wilde toen dus ook heel graag uitstappen maar ik moest nog ongeveer 5 uur zitten. Na 4 uur en een beetje vlogen we boven de eerste rustige buitenwijken van Sydney. En net voor het landen kreeg ik al gelijk de kriebels toen ik de beroemde Sydney Harbour Bridge zag, The Operahouse en het Central Business District. Het was een mooi gezicht om dat alles bij elkaar te zien maar lang kon ik er niet naar kijken want voordat ik het wist stonden we op de grond.

Na de landing ben ik gelijk doorgelopen naar de douane waar ik hartelijk begroet werd door de douanebeambte met: Good evening mate! Streng zijn ze dus niet echt. Ik had verwacht dat ik op z'n minst mijn bankafschrift zou moeten tonen om aan te geven dat ik genoeg geld heb. Of dat ze zouden vragen waarom ik een one-way ticket heb in plaats van een retour. Maar geen van alle werd gevraagd dus ik kon snel door naar de bagageband om mijn backpack te halen. Toen ben ik op zoek gegaan naar een payphone aangezien ik had afgesproken met Ellie om haar te bellen als ik op het vliegveld was. De vrouw klonk erg vriendelijk en hartelijk en ze zei dat ze rond kwart over 12 op Seven Hills station zou zijn om mij op te halen. Dus ik moest door naar de trein waar ik werd opgewacht door een vriendelijke man die vroeg of ik hulp nodig had met het kopen van een ticket. Ik zei natuurlijk ja en hij heeft perfect de aanwijzingen gegeven en me doorverwezen naar platform 2 waar mijn trein zou aankomen die mij naar Central Station zou brengen. Platform 2 was erg leeg. Er waren 2 andere mensen en verder nog een paar andere op platform 1 wat tegenover platform 2 is. De trein was mooi op tijd en na een ritje van ongeveer 10 minuten stond ik op Central station. Een enorme hal midden in de stad. Zo leeg en rustig als het was op platform 2 was bij het vliegveld, zo druk en levendig was het op Central station. Het was zaterdagavond dus de jeugd was op weg naar de lokale uitgaansgelegenheden. Duizenden jongeren waarvan er enkele honderden al dronken waren. Sommige in de meest rare outfits. Schaars gekleden vrouwen maar ook jongens die rondlopen in luiers. Mensen die pakken aan hebben die gemaakt zijn van veren met meest vreemde franjes eraan. In Amerika heb ik rare taferelen gezien maar dit is nog net een tikkie erger en dus ook wat leuker om naar te kijken...

Natuurlijk moest ik weer verdwalen dus ik heb hulp gevraagd aan iemand die op het station werkte. Hij bracht me naar platform 14 waar de trein naar Seven Hills zou komen. Een ticket kon ik schijnbaar niet halen dat moest ik op de trein zelf doen... Ook deze trein was perfect op tijd en zat lang niet vol. Ik maakte wel kennis met een jongeman van rond de 30 die hier in Sydney woont. Hij gaf me enkele tips over bezienswaardigheden en vroeg natuurlijk ook waar ik vandaan kwam. Ik vroeg aan hem waar ik dan een ticket kon kopen. Hij antwoordde: "dat had je al moeten doen". Het was dus nogal een onduidelijke situatie maar het kwam er dus op neer dat ik wel een kaartje ergens had moeten kopen. Ik was dus een zwartrijder. Gelukkig werd er niet gecontroleerd en heb ik ook geen boete aan m'n broek hangen. Na een rit van 45 minuten kwam ik aan op Seven Hills station en daar maakte ik toen eindelijk kennis met Ellie en haar jongste dochter Adar. Adar was degene die reed en is nog een leerling aangezien ze haar theorie heeft gehaald maar de praktijk nog niet. Tijdens het autoritje werden we nog 'aangehouden' door de politie. Ze wilden van zowel Adar als Ellie het alcoholgehalte meten. Gelukkig zat dit allemaal wel goed maar dat heb ik dat ook eens meegemaakt...

Eenmaal bij hun prachtige huis aangekomen, heeft Ellie mij alles laten van hun thuis laten zien. Ik mag pakken wat ik wil en heb dus ook een eigen badkamer. Het is een ruimte van een paar vierkante meter maar er is een douche en een wc. Meer heb ik haast niet nodig! hahah Na nog wat contact te hebben gehad met thuis en wat gegeten te hebben besloot ik om naar bed te gaan. Slapen ging jammer genoeg moeilijk. Ik was eigenlijk helemaal niet moe maar ik had genoeg gedaan om moe te zijn. Althans, dat was mijn gedachte. Uiteindelijk ben ik vandaag rond 9 uur opgestaan en heb daarna kennis gemaakt met de rest van de familie. Dus met Ted, Kaori en Shirley. Kaori komt uit Japan en heeft ook een working holiday visum en Shirley zit op de middelbare school en zij begint morgen weer.

Als ontbijt had ik toast en vooral veel vruchtensap. Ellie is op dieet en moet schijnbaar letten op vezels. Ze mag niet teveel vezels binnen krijgen dus vandaar dat ze veel fruit maar ook groente maalt tot sap. Het was heerlijk om dat als ontbijt te krijgen. Direct erna ben ik samen met Ellie naar een winkelcentrum gegaan om een simkaart te regelen en een kopie te maken van de huissleutel. Het was een enorm groot winkelcentrum en het was ook nog eens een van de kleinere in Sydney. Een grote hal dat 3 verdiepingen bevat met vele winkels en restaurants. Het is dan wel zondag hier, maar alles is open en het was topdrukte.

Na het winkelcentrum ben ik terug naar huis gegaan en daarna samen met Kaori en Ellie naar een markt geweest om fruit en groentes te kopen voor het diner vanavond. Ook hier was het topdrukte en het was leuk om allerlei culturen door elkaar te zien 'lopen'. We hebben voor ik-weet-niet-hoeveel aan kilo groente en fruit ingeslagen en zijn daarna terug gegaan naar huis.

De autoritten naar het winkelcentrum en de markt waren dan wel kort, maar ik kreeg gelijk een indruk van de levenswijze die de Aussies hier leiden. Grote huizen, grote auto's en veel buiten zijn. "This is Australia for you" zei Ellie. Iedereen hier woont echt prachtig en het is mooi om naar al die verschillende huizen te kijken. De meeste hier rondom Castle Hill zijn net gebouwd en dus schitterend om naar te kijken.

Nu is het hier inmiddels 16 uur en ik ga zo nog even lunchen en straks hebben we dus het avondeten. Ik ben zeker weten benieuwd. Kaori gaat koken en die is ook kokkin geweest in Japan dus die weet schijnbaar heerlijke gerechten. Ik laat me wel verrassen...

Ik zou zo snel mogelijk weer van me laten horen via Facebook en natuurlijk deze blog.

This is Australia and this is how we live and how we do...