The way of life in Australia

Het leven dat de mensen hier hebben... Wat is dat eigenlijk? Hoe zijn de Aussies nou werkelijk? Klopt het dat ze vaak 'no worries' zeggen? Zijn ze echt zo relaxed en laid-back? En wat is de Australische humor? Ik heb het de afgelopen dagen goed in de gaten gehouden en wat ik heb meegemaakt ga ik nu maar eens vertellen...

Op de vrijdag besloten Kaori en ik om wat van Sydney te zien. Het centrum moet je gezien hebben en vanaf Castle Hill kun je er vrij gemakkelijk komen. Een bus ritje kost 4,50 en het is ongeveer 60 kilometer. Ik kan daar niet over klagen. We stapten uit bij Winyard station dat in een mooi stadsdeel genaamd: 'the Rocks'. Van daaruit kun je heel gemakkelijk bij de wereldberoemde Operahouse komen en je hebt ook een fantastisch mooi uitzicht op the Harbour bridge. De wandeltocht naar deze 2 attracties was super en eenmaal daar aangekomen was het eigenlijk alleen maar genieten. We zaten tegen een palmboom aan en we hebben alleen maar gekeken. De haven is altijd bezaaid met zeilbootjes, jachten maar ook de ouderwetse zeilschepen zie je hier. Kaori wist wat af van een goeie pub die 'the Brewery' heet. De pub zat op York street wat ongeveer een half uur wandelen bij ons vandaag was. We besloten dus om het mooie uitzicht te verlaten en weer het centrum in te lopen. We waren in het begin een beetje de weg kwijt maar gelukkig kwamen we er vrij snel. Eenmaal in de pub bleek dat het er vrij rustig was. Het werk was nog niet voor iedereen voorbij maar een kwartier later was dat wel het geval. Ineens was er enorm veel volk. Kaori en ik hadden inmiddels elk 2 biertjes gehad en besloten dus ook om weer terug te gaan. Maar op dat moment kwamen een aantal Aussies bij ons aan de tafel. Advocaten die het een biertje wilden drinken op het weekend. De mannen waren erg spraakzaam en wilden natuurlijk alles van ons weten. Er werd ons op het hart gedrukt om Sydney zo snel als mogelijk weer te verlaten. "Go explore this great country mate!! You have to see the real Australia. The Outback will change your life!!" Ze wisten veel van het land af en waren overal al geweest. Ook wilden ze graag ons email-adres weten. We vroegen ons natuurlijk af; waarom. Maar het was bedoeld om de helpende hand te bieden mochten we in een juridisch conflict raken. Advocaten kunnen natuurlijk nuttig zijn dus je weet maar nooit. Als ze de helpende hand bieden kan het geen kwaad... Ze boden ons nog een biertje aan en om aardig te doen hebben we dat maar aangenomen. Maar even later was het moment van afscheid nemen toch echt daar en gingen we terug naar Winyard station. Ted en Ellie waren niet thuis aangezien ze waren uitgenodigd voor een etentje bij een van Ted's 'workingmates'. Ja collega's noemen ze hier dus werkmaten om het maar even heel letterlijk te vertalen. Adar maakte wat diner voor ons dat zo pittig was dat het zweet op m'n voorhoofd stond. Aussies houden van vlammend voedsel...

Het was zaterdag en voor iedereen hier dus weekend. Maar we hebben natuurlijk allemaal onze dingen. Ted studeert op dit moment voor militaire assistentie en was dus bezig met zijn huiswerk. Maar gelukkig voor mij kon hij zich niet helemaal goed concentreren en vroeg hij of ik een biertje wou drinken met hem. Ik kon kiezen tussen een Mexicaans biertje of een Australisch biertje. Natuurlijk ging ik voor de Australische. Het bier was een beetje bitter maar ondanks dat erg verfrissend. Terwijl we er allebei van genoten in de zonovergoten tuin hebben we veel gepraat over de Australische dieren. Het komt er uiteindelijk op neer dat de dieren allemaal dodelijk zijn. Zelfs de kleinste slangen of de kleinste octopussen kunnen je doden en ik moet dus goed op letten... Gelukkig heb ik ook een voordeel; veel beesten zijn bang voor mensen en komen dus in de nacht pas tot leven. Ook vroeg Ted of ik interesse had in kajakken. Ik zei natuurlijk ja, en we zouden de volgende dag gaan. Verder heb ik vrij weinig ondernomen op zaterdag. Contacten gezocht met mensen die willen meerijden is eigenlijk het enige. De keuze is reuze voor me en dat maakt het makkelijk maar ook moeilijk. Maar ik ga ervan uit dat ik uiteindelijk de juiste persoon kies. Ik lag niet al te laat in bed (ongeveer rond half 1 :-P) want ik moest er redelijk vroeg uit aangezien Ted van plan was om tussen 8 en 9 te vertrekken in de ochtend.

Ik stond op om ongeveer half 8 en had snel mijn ontbijt op. Ontbijt is hier altijd 6 boterhammen met jam. Het is heerlijk aangezien het brood hier rozijnen bevat. In ieder geval was ik ongeveer om kwart over 8 klaar om te gaan. Kaori had een afspraak met een paar vrienden en ging dus niet mee en Shirley had huiswerk dus we gingen met z'n vieren. Ted, Ellie, Adar en ik. Ik was dus klaar om te gaan maar de rest was dat niet... Adar en Ellie lagen nog in bed en Ted was aan het internetten. Om een uur of 9 besloot Ted de kajak op het dak van de auto te bevestigen en ik heb hem daarmee even geholpen. Daarna was het weer wachten. Het is de Australische manier van doen. Langzaam aan doen en je niet druk maken. Druk maken kon ook sowieso niet op deze dag want de zon brandde overal op. Het was 35 graden maar gelukkig stond er veel wind. Uiteindelijk ging ik terug naar mijn kamer en kwam om ongeveer 10 uur in de keuken waar het een soort van chaos was. Adar was aan het ontbijten en Ted was zich aan het insmeren met zonnebrand. Ik besloot natuurlijk om zijn voorbeeld te volgen. Uiteindelijk waren we klaar om te gaan maar toen moest Adar nog een andere broek aan doen en bij Ted kwam het sarcasme omhoog. 'Ik ga mijn haar nog even doen" zei die. Ted heeft haar op zijn hoofd maar er valt niet veel aan te doen... Gelukkig weet hij zelf dat ook. Het was ongeveer kwart voor 11 en toen stapten we in de auto. Ik kreeg een pet mee die ik ook echt op moest zetten vanwege de enorme kracht van de zon. Adar zat achter het stuur en we waren net een paar honderd meter onderweg toen Ted er achter kwam dat hij zijn horloge vergeten was en hij moest die wel echt hebben. Gelukkig konden we er allemaal om lachen. We hadden geen haast dus het maakt niks uit. Dus weer terug en uiteindelijk waren we om kwart over 12 in het Nationale park genaamd Karagi. Het licht in de schaduw van de Blue Mountains en het is dus een prachtig gebied om te kajakken of om gewoon te relaxen op het gras. We hadden maar een kajak en moesten dus afwisselen. Ieder persoon heeft een uur de tijd. Ik was als eerst aan de beurt en het ging me nog behoorlijk goed af! Het was heerlijk om er te peddelen maar de wind maakte het wel lastig. Ik moest er tegen in wat natuurlijk wel weer scheelde op de terug weg. Eenmaal terug gekomen was het de beurt aan Adar. Verder hadden we lunch mee en veel fruit en dat kwam goed van pas aangezien ik al weer wat hongerig was. Verder kwam er nog aan het licht dat de natuur meer water nodig heeft. Een uitgedroogde zeemeeuw kwam een kijkje nemen bij onze picknickplek. Hij was zo uitgedroogd dat hij nog nauwelijks veren over had en Ted besloot dan ook om het beest wat water te geven. Het was een mooi gezicht om de zeemeeuw te zien drinken. Hij kon er tenminste weer even tegen..

Gelukkig was er regen onderweg. De hitte werd, ondanks de wind, drukkend. Zo heet dat het asfalt bijna onder onze voeten weg zakte. Eenmaal thuis aangekomen gingen Ted en Ellie naar de markt en we hadden uiteindelijk diner rond 10 uur wat eigenlijk normaal is hier. Het avondeten is zeer uitgebreid. Iedere avond houden we wel weer wat over. Maar het is overheerlijk lekker.

Maandag. Het is het begin van mijn tweede week Down Under. Ook al zit ik hier voor mijn gevoel al veel langer. Elke dag gebeurt er wel veel waar niks mis mee is. Vandaag was de orientatie voor Adar op de Western Sydney University en Kaori en ik besloten om mee te gaan.
Aan alles kon je zien dat Adar nerveus was wat natuurlijk ook wel te begrijpen is. Het studieniveau ligt hoog in Australie. Er zijn alleen maar universiteiten en van iedere student wordt verwacht dat je veel buitenschoolse activiteiten onderneemt. Adar wil Engineering & Science gaan studeren. Een opleiding die niet iedereen wil volgen en daarom krijgt iedere student die zich voor deze opleiding aanmeldt een gratis Ipad. Dus ook Adar krijgt er volgende week een. De orientatie viel vies tegen. Het was totaal niet wat ik had verwacht. De professor was slecht te verstaan en de dia's op de muur waren nauwelijks te lezen. Ellie wist niet waar het over ging en die zat dus ook vol met vragen toen het afgelopen was. Misschien hoort dit allemaal wel bij de Australische cultuur... Nadat de vragen waren beantwoord gingen we terug naar huis en daarna wou ik naar de Commonwealth bank om mijn bankrekening te activeren. De bank zit in het winkelcentrum Castle Towers wat vlakbij ons huis ligt en Adar besloot om met mij mee te gaan aangezien ze naar haar werk moest wat vervolgens weer vlakbij het winkelcentrum is. Ze had verder nog niks gegeten dus ze moest nog haar eten halen in het winkelcentrum terwijl ze in principe al te laat was. "Ach ja, geen probleem. Mijn baas zal het niet erg vinden als ik wat later kom..." Ik stond er van te kijken maar het is schijnbaar niet erg als je te laat komt. Of het nou een bijbaan is of een gewone fulltime job.

De tweede dag van de week, dinsdag. De dag dat Kaori op zoek ging naar woonruimte voor de periode na de 21ste. Dan vertrekt ze hier namelijk en daarna wil ze in het centrum gaan wonen. De Japanse is niet al te gek op reizen en wil dus haar hele periode (6 maanden) in Sydney blijven wonen en ondertussen wil ze werken in de horeca. Er zijn genoeg horeca gelegenheden in het centrum en dan wel bij Bondi Beach. Een gebied waar de familie Larsen erg bekend is aangezien ze daar, voordat ze hier naar Castle Hill kwamen, er lang gewoond hebben. Ellie heeft nog steeds veel contact met de mensen daar en dat zijn voornamelijk mensen uit Israel. Israeliers noemen zichzelf overlevers. Het kleine land is omsingeld door vijanden en moet zich iedere dag weer bewijzen. De kwaliteit van onderwijs is onmetelijk hoog en de mensen zijn zeer gedisciplineerd. Maar ook zijn ze erg vrolijk, gastvrij en ontzettend lief. Hebreeuws, een mengelmoes uit de oude Germaanse talen is niet te vertalen en dat maakt de taal zo mooi. Eerst moest Ellie schoenen halen bij een vrouw die ze persoonlijk goed kent. En dat was al vrij snel te merken. Schoenen die normaal 150 dollar kostte kreeg Ellie mee voor 20... Italiaanse schoenen zijn het die gemaakt zijn met slangenleer. Uiteindelijk liep ze naar buiten met 3 paar Italiaanse schoenen die ze gekocht heeft voor minder dan 100 dollar. Ook hier viel me de mond van open.

Met haar jeep reden we uiteindelijk naar een appartementen complex vlakbij Bondi beach waar een lieve Israelische-joodse mevrouw woont genaamd Eila. Ze woont in een prachtig appartement waar de lucht van mint je overvalt en Kaori kan daar een hele mooie kamer krijgen. Het was overal ontzettend schoon en het uitzicht is onbetaalbaar mooi. Maar er waren nog andere opties. Een andere Israelische vrouw genaamd Teila die in een enorm groot vrijstaand huis woont vlakbij het complex van Eila. De kamer voor Kaori was echter een lege witte ruimte met een bed erin en verder niets. Verder was het huis bijzonder en het straalde historie uit. Enorme kamers die minstens 4 meter hoog waren en overal vonden we boeken, beelden en andere souvenirs van de landen waar ze allemaal geweest is. Hier kregen we koffie met een Israelische lekkernij erbij. Later kreeg Teila nog bezoek van andere Israeliers die op vakantie waren in Australie. Een koppel van rond de 60 jaar oud en die allebei al veel van de wereld hebben gezien. Ik kwam in contact met de man, aangezien de vrouw alleen Hebreeuws sprak, en natuurlijk was hij ook veel in Nederland geweest. Hij was erg te spreken over Nederland en ook over het Nederlandse voetbalteam. Verder mocht ik ook de Israelische mensen onder mekaar aanschouwen. Hebreeuws wordt luid gesproken. Het is haast schreeuwen. Ze laten elkaar niet uit praten en daardoor lijkt het net alsof ze ruzie hebben maar dat hebben ze eigenlijk nooit. Ondanks alle oorlogen en conflicten en de constante dreigingen blijven ze vrolijk en relaxed. Ze weten de juiste manieren om met geweld om te gaan. Allemaal hebben ze veel meegemaakt maar allemaal blijven ze gewoon.

Na Teila had Ellie nog een optie. Een Israelische man die getrouwd is met een Japanse vrouw die ook in een heel mooi vrijstaand huis woonden bij Bondi Junction. Allebei waren ze aan het werk toen wij er kwamen maar de moeder van de Israelische man was er wel. Ieder jaar komt zij voor 6 maanden naar Australie om voor haar kleinkinderen te zorgen en om te koken etc. Ieder jaar opnieuw. Het is een typische Israelische moeder. Zorgzaam en altijd alert. Het vrouwtje was klein en sprak nauwelijks engels. Ze is naar eigen zeggen gehard geraakt door de Zes-daagse oorlog. De oorlog die Israel won door de legendarische veldheer Moshe Dayan. Een leider met een ooglapje en een gezicht vol met littekens. Een groot voorbeeld voor iedere millitair in Israel. Moshe overleed op een veel te jonge leeftijd van 66 jaar aan een hartaanval.

Maar ook hier kon Kaori dus eventueel blijven. We zijn na wat thee gedronken te hebben vertrokken en zijn daarna naar The Gap gegaan. Enorme rotskliffen bij het centrum van de metropool Sydney. Golfen beuken tegen de kliffen aan het is daarom een uitdagende plek voor professionele kajakkers. Nog niet voor mij dus... :-P. Het was mooi om zoiets te zien aan de rand van een grote stad als Sydney. Kaori stelde voor om terug te gaan naar Bondi junction om te kijken voor werk in een restaurant. Met het beroemde door-knocking probeerde we wat te vinden maar overal kregen we al een enorme stapel aan CV's te zien en de wanhoop was dan ook van Kaori's gezicht af te lezen. Het is voor nu een slechte periode van het jaar. Er komen rond deze tijd veel backpackers aan en ze willen allemaal in de horeca werken. Terwijl de zomervakantie hier dus op z'n eind loopt zijn er niet veel toeristen meer en de werkgelegenheid is dus ook minder. Na een paar horecagelegenheden gehad te hebben gingen we terug naar Castle Hill om te eten en te evalueren. Adar en ik besloten na het diner een film te gaan kijken en vlak daarna was het alweer woensdag. Gisteren dus.

Het was de dag dat ik naar de RTA ging om te laten zien dat ik de campervan gekocht had en dat ik dus de eigenaar ben en niet Tom van der Heeren. Ik besloot om Adar mee te vragen en ze zou om 10 uur klaar staan. Het werd uiteindelijk kwart over 11. Weer zo'n voorbeeld ;-) Samen met haar ging ik erheen maar helaas lukte het niet. Op mijn creditcard stond namelijk alleen de M van Marc en niet mijn volledige naam. De vrouw achter de balie accepteerde dit dus niet en ietwat teleurgesteld dropen we af naar een winkelcentrum om wat ijskoffie te drinken. Daarna hebben we de bus gepakt naar een ander winkelcentrum (Castle Towers) om daar rond te lopen en misschien wat te gaan halen. Adar kwam ineens op het idee om een nieuwe telefoon te halen. En dan ook wel de Iphone 4S. Ze belde haar vader op (ze wist dat moeders het niet zou toelaten) en vader vond alles best. En ik vond ook dat ze gelijk had. Ze heeft er zelf voor gespaard en ze kon hem nu betalen. Adar besloot dus om het te doen. Voor haar een enorme verbetering aangezien ze een mobieltje had die het nauwelijks meer deed en die dus gewoon oud was. Ze kocht de Iphone en was er natuurlijk ontzettend blij mee. Intussen heeft ze er al vele apps op gezet en hebben we verschillende manieren gevonden om met elkaar in contact te blijven wat natuurlijk super is!

Vandaag ben ik weer terug gegaan naar de RTA samen met Ellie. Mijn 'Aussie mum' kon er niet mee leven dat ze zoveel drukte maken om een bankpas waar niet mijn hele naam op staat en ze besloot dus om mee te gaan. Met haar Israelische tactiek is het uiteindelijk gelukt! Ellie was gewoon veel aan het kletsen tegen de ietwat krakkemikkige mevrouw zodat ze haar aandacht niet alleen op mijn bankpas had. Ellie maakte grapjes en de vrouw was gewoon haar 'prooi'. Het is dus gelukt en nu heb ik alles afgehandeld. Toen we thuis kwamen ben ik gelijk weer een stukje gaan rijden met Adar. Ik was blij dat ze bij me was want ze heeft me aardig wat dingen geleerd. Rijden met een campervan is moeilijker dan met een auto en dan rijden ze hier ook nog eens aan de andere kant. Met oversteken kijk ik soms nog steeds de verkeerde kant op en ook met rotondes is het nog oppassen geblazen maar het gaat steeds beter!

Verder heb ik vandaag ook weer eens kleding gewassen en opgehangen in de mooie groene tuin waar het ongeveer 25 graden was. 25 ja! En dat blijft de komende dagen ook zo. Ik wil jullie natuurlijk niet pesten maar ik zeg het nog een keer.... 25 graden!!

Net heb ik samen met Adar weer een film gekeken en ik ga zo maar eens mijn bed in. De antwoorden heb ik gevonden. Ja, de Aussies leven echt volgens de 'no worries' mentaliteit. Ze maken zich niet druk om dingen en zeker niet om dingen die al lang gebeurt zijn, waar wij Nederlanders nog wel eens goed in zijn. Misschien staat het land daarom ook wel zo sterk. Er wordt niks uitgemolken door de media en de mensen gaan gewoon rustig verder. Ik erger me er niet aan dat mensen hier te laat komen bij afspraken. Ik moet me aanpassen en tot nu toe lukt het aardig goed. Ik ben nu in een westers land waar mensen niet op de klok kijken. Ze nemen dingen aan zoals ze komen en het maakt niet uit hoe laat of wanneer....

De humor is bijna hetzelfde als in Noord-Europa. Ze houden alleen meer van zelfspot. Het maakt niet uit wat je van ze vindt. Je krijgt ze eigenlijk niet boos. En nogmaals, in dit klimaat kan je dat ook niet zijn. Dat kan haast dodelijk zijn...

This is Australia, mate.